Een dagje Amsterdam, o.a. naar het onlangs gerestaureerde museum Ons’ Lieve Heer op Solder. Achter het altaar is een schildering. Het valt me op dat bij deze ‘Doop in de Jordaan’ de Jezusfiguur een volumineus voorkomen heeft. Een Rubens-type zo gezegd. Een verrassing toch wel, meestal zijn het magere soms wat uitgeteerde types.

Schoonheidsidealen zijn tijd en plaatsgebonden. Heel vaak zijn voor ons de klassieke Griekse en Romeinse beelden een voorbeeld, maar ook daar zie je uit welke periode het beeld afkomstig is.

En nu? Strak en glad of juist een beetje mollig? Veel spiermassa, mager of juist goed gevuld?

Leeftijdsgebonden? Oude mensen vertellen wel dat alles wat meer hangt en uitgezakt is, maar belangrijker is dat ze uit de voeten kunnen en hun dagelijkse dingen kunnen doen.

Dat vraagt om andere aandacht.

Een aardappelschilmesje is voor aardappels schillen. Ik behoor tot de categorie mensen, die van een aardappelmesje (want zo noem ik het mesje) een universeel mesje maken en er van alles en nog wat mee doen. Soms gaat dat verkeerd. Een aardappelmesje is geen schroevendraaier of een opener. Ik wil wat lucht maken onder de deksel van een jampotje omdat ik dat niet open krijg en veel zin heb in een boterhammetje met eigengemaakte jam. Helaas, door het wrikken onder de rand van de deksel, breekt de punt van het mesje af…     (Het potje gaat wél open!)

 

Het geluk is mét het mesje en mét mij! Er is bezoek en het mesje komt ter sprake: ‘Geef maar mee, dan ga ik er een nieuwe punt aan slijpen voor je.’ En zo geschiedde…Het mesje ligt nog altijd heerlijk in de hand, het maakt niet uit dat het ietsje korter is geworden.

Ondertussen kwam er een tweede mesje. Ogenschijnlijk gelijk met het oude mesje. Wat bleek? Stug, niet het lekkere gevoel. Bijzonder hoe een degelijk kwaliteitsmesje na verloop van tijd toch naar je hand gaat staan. Het nieuwe mesje ligt in de la voor als er bezoek komt en mee wil helpen met koken, maar mijn hand pakt het niet. Misschien is het meer geschikt voor linkshandigen?

Er bestaat een oude traditie: de koppermaandag*.

Hier in Groningen wordt die traditie in ere gehouden door het Grafisch Centrum met de koppermaandagprent*. Omdat zij vroeger op een paar huizen na mijn buren waren, ben ik die prenten gaan verzamelen. Ze geven een mooi beeld van het Groninger land en de stad. Helaas ontbreekt de prent van Jan Altink uit 1998. (Wie kan mij helpen om die prent te vinden?)

De prent van 2016 heb ik gister opgehaald. Het kerkje van Breede. Voorjaar met bloeiende bomen. Wat me opvalt, is de beweging. Niet alleen mensen, dieren, vogels en vissen bewegen, maar ook in het landschap zit beweging.

Kijk op deze prent naar het spel van de wolken in de lucht en de lijn onderlangs als golven van het land, de toren van het kerkje en de kaarsjes van de kastanje verbinden hemel en aarde: kortom een en al beweging, we lezen deze prent zoals wij schrijven van links naar rechts.

*Dubbel klikken voor de uitleg

Al een tijdje zijn ze er: tulpen! Ik hou van tulpen in een vaas omdat je nooit weet wat ze gaan doen. Ze hebben een eigen karakter, bovendien groeien ze door. 

‘Mevrouw, u moet ze in een krant rollen en zo in een vaas zetten, dan gaan ze niet hangen’ of ‘Laat ze een tijdje koud staan voor u ze binnen zet, dan staan ze langer.’ Dat ze in de vaas hun eigen weg gaan, is duidelijk. Waarom soms stijf rechtop als soldaatjes in spinazie of allemaal naar één kant alsof de noordoost passaat waait of treurig naar beneden gebogen ook al zijn ze vrolijk van kleur?

Tulpen zijn bloemen met karakter net als mensen. De ene mens staat rechtop, de ander neigt altijd naar één kant of laat het hoofd hangen als een geknakte tulp. Dat laatste komt nogal eens voor wanneer ik iemand vraag om in kruiphouding een been te strekken. Het bijzondere is dat mensen dat meestal niet door hebben dat zo’n zwaar hoofd die strekbeweging van het been alleen maar lastiger maakt. 

Maar met de motoriek van tulpen bemoei ik me niet!

Het is altijd merkwaardig hoe een thema blijft hangen en dat je het steeds weer tegenkomt. Vorige week heb ik de gameboy-rug genoemd. De rug, die naar achteren uitgezakt en gebogen is om het woord krom niet direct te gebruiken. In een keukenwinkel kwam ik hem tegen! Een rubber poppetje, wat je op de rand van een pan zet, de deksel blijft op een kiertje rusten op de kuiten van het figuurtje. Onmiskenbaar, hoe herkenbaar is het ruggetje van een gameboy!

Het is toch een beetje een zielig gezicht, want hij oogt als een drenkeling, die over het randje van de pan blijft hangen.

Zet je hem ter decoratie ergens zittend op, dan lijkt het een beginnende duiker, die zijn neus naar zijn knieën moet bewegen en dan voorover in het water kiept

Iets meer staand neergezet, lijkt hij op iemand, die aan het touwtrekken is met de inzet van zijn gewicht. Zodra de weerstand wegvalt, dan valt hij achterover.. 

Eigenlijk allemaal wat treurig. Zo’n keukenattribuut is meer een waarschuwing om de werverkolom te strekken, zoals veel oudere patiënten me vertellen, dat ze dagelijks ergens aan gaan hangen om wel oud maar vooral niet krom te worden.