Lang gedacht dat legpuzzels alleen voor kinderen zijn, maar bij puzzels met 1000 stukjes ligt dat toch wat anders.

De tekening van Jean Jacques Sempé met de titel The Pianolesson (oorspronkelijk voor The NewYorker) is gebruikt voor een puzzel.

Daar zit ik dan met al die stukjes. Is het een kwestie van geduld, een lange adem, te veel tijd of Zen? Nee, alleen omdat ik een fan van Sempé ben, ga ik ervoor zitten om die verzaagde tekening weer helemaal héél te maken.

Op de tentoonstelling Porseleinkoorts in het Princessenhof in Leeuwarden dwalen mijn gedachten af bij een fraai theekopje.

Lang ontbijten met veel kopjes thee heeft wel iets meditatiefs. Langzaamaan de dag beginnen… Thee op bed is vooral prettig wanneer je ziek bent. Al blijft het dan altijd opletten dat je niet knoeit.

Op de expositie zie ik dat Catharina de Grote daar al een keizerlijke oplossing voor had. Ter voorkoming van geknoei heeft haar schoteltje een diepe uitholling. Ook bij onverwachte bewegingen staat het theekopje muurvast.

Samen met de kleine man kijken we naar de Tour de France. We zien bergen, we zien sneeuw. Zo hoog in de bergen zijn geen bomen.

We zien een cameraman achterop een motorfiets. Even later zien we een wielrenner van opzij en erg dichtbij. Vast door die man achterop de motorfiets gefilmd, constateren we.

Dan een beeld van bovenaf vanuit een helicopter. ‘Kijk’, roept de kleine man:’ een kudde fietsers!’

Er schuiven twee slakken over het paadje in de tuin. De kleine man en ik zetten ze naast elkaar en leggen even verderop twee groene blaadjes voor ze klaar. De race kan beginnen!

Het duurt eventjes, maar ze komen in actie. De grootste schuift ietsje sneller dan zijn buurman, maar echt opschieten doen ze geen van beiden. Helaas is het bedtijd voor de kleine man.

De volgende ochtend meteen kijken: niets! Geen slak en geen sla. Wie van de twee zou nou hebben gewonnen??

Het Noorderplantsoen is aan het eind van de 19e eeuw aangelegd op de voormalige verdedigingswallen van de stad Groningen. Het park is ontworpen in de ‘Engelse landschapsstijl’, met veel kronkelpaden, struikgewas en tientallen soorten bomen.

Door de aanleg heb je steeds andere doorkijkjes. Des te meer valt het op als je op een punt even géén doorkijkje hebt: je waant je dan even in een echt bos!

Later realiseer ik me dat onze achtertuin voor de kleine man en zijn zusje hetzelfde effect kan hebben. Hun hoofd steekt amper boven de planten uit. Wat zullen ze later een vertekend beeld hebben van de grootte van de tuin hier…