Vandaag zie ik een paard afgebeeld met twee benen naar voren en twee naar achter. Geen enkel paard doet dit in werkelijkheid. Het is een bekende manier in de beeldende kunst om snelheid te laten zien. (zie blog van 5 mei 2012).

Kees van Dongen schildert een acrobate op een paard. Al zal een circuspaard in de piste niet snel galopperen, toch zie je hoe het danseresje zich staande houdt op een paard dat duidelijk niet in stap of draf voorwaarts gaat.

Op de terugweg van het Singer Museum in Laren rijdt een auto ons voorbij. Op de achterklep zie ik het logo: een mustang. Dat wilde paard uit West-Amerika oogt zwevend, zó snel dat geen enkel been de grond meer raakt. Zo snel verdwijnt de Mustang ook uit zicht, voortgalopperend in een wereld waar geen maximumsnelheden bestaan.

In het Frans is het ‘éplucher des pommes de terres’, oftewel aardappels schillen. Ik heb het altijd een mooi woord gevonden dat éplucher. Een aardappel ontdoen van zijn pluche.

Knuffels zijn vaak van pluche en op het pluche zitten betekent het comfortabel hebben.

Er was per ongeluk een papieren zakdoekje in de was gekomen. De donkere kledingstukken kwamen gestippeld uit de wasmachine. Terwijl ik de opgedroogde witte pluisjes eraf pluk, denk ik aan dat Franse éplucher…

Hier in Groningen boffen we met een Franse bakker. Of, zoals ze zichzelf profileren: alles is Frans behalve de bakker. Bij het Franse past ook dat de winkel op zondagmorgen om 9 uur open is.

Dat was zo, tot het moment dat er van gemeentewegen inspectie kwam: vanaf nu mag op zondag de deur pas om 12 uur open.

Alle stadgenoten, die op zondagmorgen een wandelingetje naar Broodje van Eigen Deeg maken om dan thuis van een vers croissantje te genieten, zijn vreselijk teleurgesteld. Voortaan dus uren wandelen of laat opstaan voor het zondagse croissantje, tenzij de Gemeente…

Met de kleine man naar het Noorderstation om naar de treinen te gaan kijken.

We kijken of er al een sein op groen staat. We kijken ook naar de meldingen van hoeveel minuten wachten het nog is voordat er een trein komt.

Dan valt ons beider blik op de wachtenden aan de andere kant van het spoor. Er zit een man, inelkaar gedoken en ingepakt met muts en das. De kleine man zegt ineens: ‘Die ziet niks…’

Vandaag regent het…het miezert… het plenst… het hoost… Het wordt amper dag, over alles hangt een grijze regensluier.

Toch regenkleren aan, paraplu op en de stad in voor een paar boodschappen. Doorstappen om de plassen heen en soms er midden in…

Maar dan thuis! De natte spullen uit en heerlijk onder de warme douche! Die douche is de beloning, niets is heerlijker dan zo’n aangename warme douche, na al die nattigheid.