Een Kurort is een bekend begrip, zeker in het oude Midden-Europa en zelfs al veel eerder bij de Romeinen. Namen als Mariënbad en Baden Baden prikkelen mijn fantasie door boeken en films. Warme en koude baden, stank van zwavel en jodium, modder en blubber, een soort zandbak voor rijke mensen die zich vervelen? Ontken ik heilzame? Verzin ik meteen een hele roman in een mooie entourage? Het Kurort is inmiddels in een nieuw jasje gestoken en heet nu wellness. Thalasso is minder bekend: wat biedt het oceaanwater ons?! Iets daarvan heb ik intussen aan den lijve ondervonden:

 n.b. tekening en geschreven tekst aanklikken voor vergroting.

 

Dat trapgat grijnst je als een diepe afgrond toe…

De natuurlijke reactie is dat je je afwendt en achterstevoren de trap af gaat, wanneer je erg graag naar beneden wilt. Loopt er iemand voor je naar beneden, dan is dat gapende gat weg en is die hindernis minder heftig geworden. Je ziet minder en voelt deste beter de vaste punten van de treden met je voeten en vastigheid van de leuning met je handen.

Van de bloesem van de kersenboom wil ik van bovenaf een foto maken. Ik haal het trapje uit de schuur, heb beide handen nodig om die foto te kunnen maken, steun met mijn benen tegen een stukje van de zijkant van de trap om de schijn van zekerheid te ervaren, ik vertrouw op mijn benen en voeten, kijk op het scherm en maak de foto.

Wonderlijk hoe ogen je gevoel van zekerheid beïnvloeden. Heb ik nu last of juist gemak van het zicht hebben op iets?

 

In het Groninger Museum hangt een schilderij van Pierre Bonnard, een blik naar buiten vanuit het open venster. Het aardige daarvan is, dat ik meekijkend met het oog van de schilder, het gevoel heb om op vakantie te zijn in Zuid-Frankrijk en vanuit mijn bed naar buiten kijk…

Sta je voor een raam en je kijkt naar buiten om het uitzicht te bewonderen, dan zie je de verte, de horizon, de ruimte. Nu zie ik maar een deel. Deze blik wekt mijn fantasie: wat is er daar buiten nog meer te zien? Wanneer ik het écht wil weten, dan zal ik in de benen moeten komen om zelf uit dat raam te kijken. Ik krijg zin om naar Zuid-Frankrijk te gaan!

‘Het op de heupen hebben of het op de heupen krijgen’.

Tot mijn verrassing heeft deze uitdrukking een Bijbelse oorsprong. Ik stel me voor, hoe het lijf van iemand, die het op z’n heupen heeft, dat toont. Er komt niet spontaan een bult op z’n heupen. Wat is dat ‘het’?

Onrust en spanning kunnen diep verborgen zijn onder de oppervlakkige spierlaag en dat is niet meteen te beïnvloeden zoals je je biceps op commando kunt aan- en ontspannen.
Het ‘scharnier’ van het heupgewricht, wat in de lies zit, of anders gezegd de plek waar een plooi ontstaat bij het voorover buigen of bij het optillen van een been of tijdens het zitten op een stoel, lijkt naar boven naar het middel toe te verschuiven. De benen gaan zich anders gedragen: de neiging om te strekken neemt toe en het toegeven in buigen neemt af. De onderbuik raakt gespannen, soms is er sprake van kieteligheid, gevoelige schouders, snelle hoge adem…kortom de rust verdwijnt zowel innerlijk én uiterlijk.

Dat ‘het’ is kennelijk iets van buitenaf waar we van binnenuit op reageren, tot ‘het’ weer zakt en de rust teruggekeerd is. ‘Het’ is dan van de heupen af, alleen dat heb ik nog nooit iemand horen zeggen.

Een college functionele anatomie. Prachtig hoe het menselijk lichaam in elkaar zit als een model voor een ingewikkelde machine, die zich kan verplaatsen, zichzelf vernieuwt en nog veel meer…

Ben ik dat? Ja, dat ben ik… deels.

Het kan evengoed zo zijn dat we machines of wat dan ook maken naar ons eigen lichaam met alle functies. Hebben we de wens om te vliegen als een vogel, dan doen we dat in een groter lijf dan wat we van onszelf hebben: een vliegtuig.

Hoe plakken we een gat stevig dicht? Repen plakband schuin of dwars over elkaar plakken en dan een rechte strip er overheen voor de stevigheid. De vergelijking met de anatomie van onze buikwand ligt voor de hand, al ben ik blij dat ik een elastische spierlaag heb, die meegeeft met menselijke actie zoals lachen, hoesten, persen, zingen, buigen en het draaien van de romp.

Ik vraag me wel af of een machine blij kan zijn…