Wachtend voor het rode stoplicht heb ik het uitzicht op een overstekende paraplu met daaronder voeten in sandalen.
De voeten, die lopen! Voeten, die afzetten en die opgetild worden. Voeten, die van vorm veranderen door knedende bewegingen zonder deeg. Voeten, die zich beurtelings over hun hele lengte afrollen, terwijl ze de straat betasten. Voeten, die hun afdruk stempelen op de strepen van het zebrapad.

De voorruit van de auto is het filmdoek, waarop ik ingekaderd die opvallende voeten volg tot de overstekende vrouw uit beeld is en mijn stoplicht op groen springt. Levensloop is een mooi woord. Iedereen loopt de weg die te gaan is op een bijzonder eigen wijze.

Hier in Nederland vind ik nooit meer een échte cent op straat, de cent die geluk brengt. Moeten we om het geluk te vinden, de grens over? Daar, waar de eurocent nog gewoon gebruikt wordt om te betalen of om één of meer cent terug te krijgen bij het boodschappen doen. Ik vind ze altijd leuk, die kleine muntjes, net als ons vroegere dubbeltje.

Nu de vakantietijd aanbreekt, kijk ik altijd wat precieser naar alle muntstukken in mijn portemonnaie. Er is meer omloop van bijzondere afbeeldingen. Zo word ik altijd vrolijk van de Franse munten met die afbeelding van de zaaister. Het is de moeite waard om te zien hoeveel vaart en beweging er in die handeling afgebeeld is! Als je dat goed op je laat inwerken, dan neem je die vaart bijna vanzelf over en ga je zwierig verder. De zaaier van Slovenië geeft een hele andere sensatie van het zaaien, meer iets van hard werken en zwoegen op het land. Die krijg je hier niet zomaar in je portemonnaie.

Er zijn ook meer statische afbeeldingen zoals de Vitruviusman van Leonardo da Vinci, die ons de verhoudingen van het menselijk lichaam laat zien.

Het vrijheidsbeeld van San Marino laat ons een heel andere vrijheid zien dan het bekende beeld uit New York (zie ook het blog van 14 november 2010); let vooral op het verschil van de armbewegingen.

Naar de Italiaanse 50 eurocent kijk ik ook met plezier: een ongezadelde ruiter, die het paard zo krachtig aanzet om voorwaarts te gaan. Het is Marcus Aurelius, naar het standbeeld wat nu in het Capitolijnse museum in Rome staat. Monaco toont een geharnaste ridder met geheven zwaard op zijn steigerende paard! Veel vurigheid in toom gehouden.
Ook Slovenië toont paarden: twee Lippizaner paarden in alle vrijheid zonder de beteugeling van de Spaanse Rijschool (Wenen).

De heftigste actie is te zien op het 2 euro-muntstuk uit Griekenland: Europa wordt ontvoerd door Zeus, een vrouw die achterste voren zittend door een voortijlende stier meegevoerd wordt…   Nadat ik de eerste opzet van dit stukje gemaakt had, ging ik naar de markt om boodschappen te doen. Bij het ontvangen van het wisselgeld keek ik nog even voordat ik het in mijn beurs liet glijden: het was de Griekse stier met Europa! En dat terwijl ik die afbeelding een uur daarvoor alleen nog maar op een internetsite gezien had!

Het geld rolt sneller dan ik gedacht had. Nu ben ik wel erg benieuwd wanneer en waar die Lippizaners uit Slovenië op mijn pad zullen komen…

n.b. de roodgekleurde woorden kunnen aangeklikt worden voor meer informatie en de officiële afbeelding.

 

Vandaag is het zo’n dag met donkere luchten. Tussen de buien door fietsen om boodschappen te doen of krijg ik het juist met bakken over me heen? Soms kan het heerlijk zijn om je kleddernat te laten regenen juist in dit seizoen: een warme douche van boven en dan thuis onder de echte douche om dit waterballet af te ronden.
Omdat ik  soms de tijd en moeite niet neem om plastic spullen aan te trekken, valt daarna bij het uittrekken van mijn natte jas altijd op dat mijn achterkant zo goed als droog is, ook aan mijn onderbenen kleven zelden natte broekspijpen. Die natte bovenbenen zijn daarentegen erg onaangenaam.
Bij een gewone lange regenjas flapt altijd één been open, ook al trek je je jas steeds zo dat beide bovenbenen bedekt worden. Door de fietsbeweging blijft dat niet zitten en heb je altijd één nat been. Een plastic regenjas met extra voorzieningen om te fietsen, zoals meer ruimte voor bewegende benen, is een beperkte oplossing want zo’n jas blijft toch een soort tent waarin je een klam gevoel krijgt.
Een poncho heb ik geprobeerd. Dat is ook niet alles: er ontstaat een vijvertje tussen jou en het stuur, ondanks pogingen om het daar strak te houden. In een onbewaakt moment is het plasje water er toch en dat leegt zich dan altijd op mijn schoenen, waar ik vervolgens in loop te soppen.

Lopen met een paraplu is een oplossing, al kost dat meer tijd en bovendien moet er niet te veel wind staan om de paraplu heel te houden. Die arme paraplu’s, vast de meest vergeten attributen, behalve als je er een nodig hebt. Sinds een tijdje heb ik een prettiger oplossing om me tegen de regen te kleden en die akelig natte bovenbenen te voorkomen. De tip kreeg ik van iemand, die gezien had hoe er voor ruiters een handig plastic voorschoot te krijgen is: een soort schort die tot net over je knieën reikt met een afzonderlijke bedekking aan de voor- en zijkant van je bovenbenen. Met vernuftig klittenband en banden met een kliksluiting heb je een perfecte bovenbeensbedekking, zonder dat gedoe van een broek aan/uit te hoeven trekken, wiebelen op één been en veel nattigheid. Praktisch is ook dat het weinig ruimte in beslag neemt als je dit attribuut voor het geval van ‘je weet maar nooit’ mee wilt nemen.

Ooit kreeg ik van een tuinierende vriendin hele handige tuinschoenen, dit zijn rubber schoenen die eruit zien als afgeknipte kaplaarzen. Om extra schoenenpoetsen te voorkomen, trek ik deze schoenen ook wel aan als zijnde ‘regenschoenen’. Een kort jack wat voor kortdurend gebruik waterafstotend is erbij aan.
En mijn hoofd? Wel lekker om die regen te voelen en een beetje het stoere gevoel te hebben om de natuur te trotseren…

De dop van het afwasmiddel is blauw, de dop van de allesreiniger is groen. Handig, zo hoef je niet te lezen welke fles je te pakken hebt.

De dop van het potje dagcréme heeft dezelfde kleur als de dop van het potje nachtcréme. De tekst op het potje dagcréme is rood en de tekst van de nachtcréme is blauw. Het zijn hele kleine lettertjes, ook zonder bril of in het half donker is het herkenbaar aan de kleur of je de dag- of de nachtcréme pakt.

Wordt lezen overbodig? Is het voldoende om alleen kleuren herkennen en de betekenis ervan te weten?
In de Middeleeuwen werden verhalen verteld. De mensen konden die verhalen herkennen op de gebrandschilderde ramen, de muurschilderingen en op het plafond van de kerken. Het is leuk om met de ogen van een middeleeuws mens te kijken. Zoeken naar Maria in het blauw, Maria Magdalena rood?
Behalve kleuren zijn er ook attributen om te herkennen. De duif met het takje groen zodat Noach weet dat er behalve water ook land is, de sleutels van de hemelpoort horen bij Petrus, het kruis wat we zien bij spoorwegovergangen heeft met Andreas te maken. De man met het lange haar? Wat was daarmee? Beelden die vragen om het verhaal op te zoeken.

Personen uit nog oudere verhalen zijn ook herkenbaar, zoals Atlas met de wereldbol, Icarus met zijn verbrande vleugels, Leda met de zwaan. Zouden de oude Grieken hun verhalen destijds zonder specifieke kleuraanduiding gemaakt hebben? Waren de attributen en de houding genoeg om de mensen op het een en ander te attenderen? De duiker uit Paestum zal ook een betekenis hebben, maar we weten niet wat.

De iconen op het koffiezetapparaat, de blender, in de auto, op ons mobieltje en pc gebruiken we zonder er verder over na te denken. Fascinerend dat door herkenbare plaatjes overal op de wereld bijna iedereen stilzwijgend de weg weet naar het vliegtuig, nadat iemand de plek op je instapkaart omcirkeld heeft waar je op een bepaalde tijd moet zijn.

Ook dit jaar weer een merelnest in de blauwe-regen. Het is PinkPop in de tuin: het piept, hipt en de jonge mereltjes doen hun eerste pogingen om te vliegen.

Een moedig mereltje stapt zelf de wijde wereld in.

Een voorzichtig mereltje blijft steken in de sering. Pa komt extra krachtvoer brengen: een van de laatste kersen hier uit de boom. (foto aanklikken om te vergroten)

Nog een poging om te vliegen.

Het is bijzonder dat je bij die kleine merels de vleugels echt op en neer ziet bewegen. Bij volwassen merels zie je alleen het gevolg van die vleugelbewegingen.

Dit mereltje kwam op de geur van mijn Hesselink Koffie af. Of zou ze zich met het blog willen bemoeien?

Intussen zijn ze allemaal aan het buiten spelen, met wat toezicht van pa en ma, tot ze hun eigen weg gaan.