Iedereen kent het fenomeen: je bent iets kwijt, je zoekt eindeloos overal op alle mogelijke plekken en uiteindelijk leg je je erbij neer dat iets dierbaars je ontvallen is. Na de nodige tijd van wikken en wegen besluit je tot een alternatief. De kans is groot dat je prompt daarna het verloren voorwerp terugvindt.

Ik vraag me af, stel dat ik dat nieuwe verfdoosje van vorige week – waar ik erg blij mee ben – niet gekocht had, zou ik dan toch de volgende dag het oude teruggevonden hebben? Het zoekgewaande verfdoosje kwam namelijk inderdaad de dag erna boven water!

Loslaten is iets in ons gedrag, waar we nogal eens mee geconfronteerd worden. Of laat ik het anders zeggen: actief je spieren niet-aanspannen is veel moeilijker dan hard knijpen. Gaan die dingen nu ook op voor m’n brein wat betreft dat verfdoosjesverhaal?
Tijd om gewoon wat te gaan doen, niks geen gefilosofeer. Ik ga  met al die kleurtjes spelen!

Mijn eerste opklapbare verfdoosje kocht ik zo’n 25 jaar geleden. Ik had ontdekt hoe leuk het is om schetsjes te maken. Aanvankelijk kleurde ik die tekeningetjes – zwarte inkt uit een tekenpen – met het restje van mijn espresso. Een mooi zacht bruin kleurtje geeft iets extra’s dan alleen met een beetje spuug die strenge zwarte lijn wat te vervagen door er met een vinger wat vlekkerigs van te maken.

Ik heb ontdekt dat op een terrasje zitten veel meer te bieden heeft dan alleen een kopje koffie: er komt zoveel voorbij!

Kleur in het leven dus! Mijn tekenboekjes zijn vrolijker geworden na de aanschaf van een klein verfdoosje. Een opklapbaar penseeltje, een proefflesje van shampoo met water erin, een frommelig papieren zakdoekje voor het overtollige nat en een etuitje om alles in op te bergen plus een tekenboekje met lekker papier maakt mijn standaardinventaris compleet.
Ondertussen gemerkt hoe moeilijk het is om de juiste kleur te mengen en toen ik zag hoeveel meer kleurtjes er te koop zijn, kon ik het niet laten om wat extra kant-klare-kleurtjes in een apart doosje te doen. Ik moest denken aan het boek van Jean Renoir over zijn vader: ‘Pierre-Auguste Renoir, mon Père’. Dat er verf in tubes kwam, was iets nieuws. Renoir verzet zich er niet tegen, memoreert wel dat verfmenger als beroep verdwijnt , maar zonder die tubes geen Impressionisten zoals Cézanne, Monet, Sisley en Pissarro, die buiten hun atelier in de natuur gingen schilderen.

Sinds een paar maanden kon ik mijn tweede doosje  – met die net even andere kleurtjes – nergens meer vinden. Foetsie, weg… Vanmorgen was het zover: ik heb me getrakteerd op een leeg doosje en kleurtjes uitgezocht om het te vullen, op twee lege plekken na. Nu zit ik in dubio, zal ik die lege plekken opvullen met twee blokjes uit het oude doosje of laat ik het oude doosje in tact en wacht tot ik bepaalde kleuren mis? Ik kan natuurlijk ook twee doosjes meenemen als ik op stap ga…

wordt vervolgd

Er zijn van die momenten, dat ik me een stijve hark of een houten klaas voel. Wonderlijk, want een mens bestaat voor een heel groot deel uit water en water stroomt of kabbelt. Stilstaand water is een bron voor bacteriën.
Op het moment, dat ik die verstarring ga ervaren, is het tijd om even die waterkant in mezelf boven te laten komen: naar het zwembad! Heerlijk om eerst de zwembewegingen aandachtig en traag uit te voeren, het ritme tussen armen en benen laten ontstaan door het ademen en vrij te kunnen bewegen zonder me te stoten. Het water om me heen komt in beweging en dat stuwt me vooruit.

 

 
Het wil wel eens zo zijn, dat er allemaal gedachten boven komen. Ik denk aan de dingen die stilletjes van binnen kunnen knagen, maar waarover ik me eigenlijk opwind. Mijn benen gaan tot heftiger actie over: lekker spetteren en de weerstand van het water oproepen om er dan met veel kracht tegen in te gaan en snel vooruit te komen. Niks geen oude piekerende dame, de jonge hond is ontwaakt en het evenwicht is terug. Tijd om naar huis te gaan en het een en ander op te ruimen.

Die passage aan het eind van ‘Heren van de thee’ zoek ik nog wel eens op om te lezen hoe het er precies staat. Hella Haasse laat de hoofdpersoon zeggen dat oud zeer opgedaan tijdens zijn leven op een bepaald moment rijp geworden is om er woorden aan te geven. Daarmee is het zoals het is, niets meer en niets minder. Bepaalde gebeurtenissen, die nog een emotionele lading hadden, hebben zich door de tijd geneutraliseerd.

Waar slaan we al die herinneringen op? Het lijkt erop dat we dat niet alleen in het brein doen, maar ook her en der in ons lijf. Ooit zei iemand me: ‘Het is zo wonderlijk als je me masseert, zijn er stukjes in mijn lijf die me, door het aangeraakt worden, hun eigen verhaaltje vertellen. Er komen prettige herinneringen boven of ik weet ineens wat ik wil gaan doen, terwijl er eerder iets vaags sluimerde. Er zijn ook plekjes die me iets vertellen wat ik liever niet wil horen. Het is net als met kleine kinderen die altijd om dezelfde verhaaltjes vragen en andere verhaaltjes moet je maar gauw overslaan.’

Is het de ontspanning? Even buiten de tijd lijken te staan? De afstand die er soms ineens is? Net als in ‘Heren van de thee’ kan er zomaar iets op z’n plek vallen, hoogstwaarschijnlijk zijn er dan een aantal factoren die meespelen en tegelijk aan de orde zijn. Een mooi geheim van ons brein.

Wat wij momenteel onder een symposium verstaan, is wat wikipedia rangschikt onder wetenschappelijke conferentie. In de oudheid was het karakter ietsje anders dan nu.
Er zijn bijeenkomsten, waarbij de luchtigheid en de ontmoeting tussen verschillende disciplines centraal staat, zoals gister:

Fysiotherapie is een beroep wat zich leent om tussen kunst en wetenschap te bewegen, de ene keer een beetje meer richting de kunsten en de andere keer meer naar de wetenschap toe. De uitwisseling tussen verschillende disciplines geeft inspiratie en zorgt ervoor, dat we niet verstrikt raken in standaard behandelprotocollen. Protocollen zijn nuttig, maar het vraagt af en toe andere aandacht om wakker te blijven voor de zijpaadjes met verrassingen. De ogen kunnen openen voor iets waar we anders nooit zo direct aan gedacht zouden hebben, dat maakt zo’n bijeenkomst erg bijzonder en niet alleen voor fysiotherapeuten!