Waterige gedachten

Er zijn van die momenten, dat ik me een stijve hark of een houten klaas voel. Wonderlijk, want een mens bestaat voor een heel groot deel uit water en water stroomt of kabbelt. Stilstaand water is een bron voor bacteriën.
Op het moment, dat ik die verstarring ga ervaren, is het tijd om even die waterkant in mezelf boven te laten komen: naar het zwembad! Heerlijk om eerst de zwembewegingen aandachtig en traag uit te voeren, het ritme tussen armen en benen laten ontstaan door het ademen en vrij te kunnen bewegen zonder me te stoten. Het water om me heen komt in beweging en dat stuwt me vooruit.

 

 
Het wil wel eens zo zijn, dat er allemaal gedachten boven komen. Ik denk aan de dingen die stilletjes van binnen kunnen knagen, maar waarover ik me eigenlijk opwind. Mijn benen gaan tot heftiger actie over: lekker spetteren en de weerstand van het water oproepen om er dan met veel kracht tegen in te gaan en snel vooruit te komen. Niks geen oude piekerende dame, de jonge hond is ontwaakt en het evenwicht is terug. Tijd om naar huis te gaan en het een en ander op te ruimen.