Twee weken geleden liet ik die hockeyspeler achterom kijken, vanwege de dynamiek in het plaatje. Lastig om te tekenen. Vriendelijk word ik er later subtiel op geattendeerd dat mijn tekeningetje ‘Egyptische voeten’ heeft. (niet te verwarren met de Egyptische voet) Helemaal terecht, want de voeten uit mijn tekeningetje staan namelijk op één lijn en dat klopt niet met de rest van het perspectief in de tekening.

Ik ben uren bezig geweest of ik een beter schetsje kon maken.

Opmerkelijk is dat de proporties van de rest van het lijf zich meteen laten misvormen door dat stomme linkerbeen. Er klopt weer niks van.
Om mijn aandacht op iets anders te richten dan eindeloos met hetzelfde door te gaan, bekijk ik oude Egyptenaren.
Mijn oog valt op een afbeelding van een boer die aan het melken is. Toch is de houding van die hockeyspeler in mijn achterhoofd blijven hangen. Kijk maar en stel je voor: de boer is klaar met melken en neemt ietsje meer gewicht naar achteren op z’n linkerbeen, zet zich af met beide voeten, komt wat omhoog en draait het hoofd…

Hoe goed ik mijn best doe om het plaatje precies na te tekenen, de factor X doet mee in de bewegingen van mijn pen. De melkende boer volgt die oude Egyptenaar, maar de koe… die kijkt een totaal andere kant op, in ieder geval het is niet de traditioneel Egyptische kant. Laat ik zeggen, de koe staart naar het onbekende…
Een goed begin van het nieuwe jaar!

Dit jaar was ik in München. We kozen een bijzonder museum uit: een museum met kerststalletjes! Grote en kleine kribbetjes uit verschillende tijden met van alles eromheen om de verwondering van nieuw leven te aanschouwen.
Ik ben zelf altijd verrast hoeveel beweging een slapend kind laat zien. Het ligt stil, maar ondertussen beweegt alles.

Afgelopen week werd ik geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Ik stond naast het bed van de vrouw, die een toegevoegde moeder voor me is geweest.
Het leven was uit haar getrokken en toch – tegen beter weten in – keek ik naar haar borst of het daar nog bewoog. Je denkt het misschien, een toegevoegde zucht of wat dan ook, maar het is verbeelding.

In de kathedraal van Lissabon heeft de beeldhouwer van een grafmonument dit gevoel mogelijk ook gehad, hij gaf de overleden koningin iets levends: hij liet haar dood en wel een boekje lezen. Ieder kind doet het, wetend dat het licht uit moet, toch nog even stiekumpjes verder lezen in je boek.

De essentie van bewegen is dat het niet vast te leggen is: het beweegt. Boeken over beweging hebben toch ook wel plaatjes. In grote (erg grote) lijnen zijn er grofweg twee categoriën. De afbeeldingen waarin een beweging gesuggereerd wordt: houdingen met een pijl van de bewegingsrichting. Het dynamische beeld, wat er zoal kan gebeuren wanneer je van de ene naar de andere houding gaat, mis ik vaak (begeleidende tekst ondervangt dat voor een deel). 
Daarnaast de statische afbeeldingen: houdingen naast elkaar gelegd soms met de tekst goed of fout. De nuance – op welk moment is dat dan goed of fout – ontbreekt. Een mens kan op zo ontzettend veel manieren bewegen, maar dat doen we nooit ‘los’ of ‘zomaar’, er is altijd een koppeling met de situatie van dat moment.

Foto’s op de sportpagina van de krant laten momentopnamen zien. Een keeper zweeft horizontaal boven het gras op het moment dat hij naar een bal gesprongen is.

 

Als kijker weet je dat hij daar niet lang zal toeven, hij zal plat op z’n buik vallen al of niet met de bal omklemd: boem op het gras. Nee, niet hoger de lucht in of ineens op twee benen rechtop…

Of het spannende moment bij een hockeyer hoe hij met de aanvliegende bal zal omgaan. Ik zag een foto in de krant, tekende die foto na.

Omdat ik pas allemaal oude Japanse prenten gezien had, heb ik daarvan iets overgenomen: dezelfde foto nog een keertje nagetekend, maar dan met het hoofd achterstevoren gedraaid.

De spanning van het moment voel je meteen! Hoe dat komt? Iets om me in te verdiepen…

Soms besef je iets, wat je doorgaans onopgemerkt voorbij laat gaan. Afgelopen week had ik zo’n ervaring.
Ik laat water uit de kraan in de fluitketel stromen. Zomaar water uit de kraan te kunnen drinken! Sinds mijn reis door Oezbekistan denk ik er bijna iedere dag aan, wanneer ik mijn tanden poets. Daar kan dat niet, zelfs tandenpoetsen zonder het water te drinken wordt sterk afgeraden.
Terug naar die fluitketel: het is zo’n leuk gehoor dat vullen met water. Je hoort, wanneer je de kraan dicht moet draaien. Ook het toenemende gewicht van de fluitketel is zo’n signaal, waar je bijna vanzelfsprekend op reageert.

 

Voor de aardigheid ben ik een beetje gaan opletten, hoe ik mijn zintuigen inschakel bij betrekkelijk gewone alledaagse handelingen. Ik noem er een paar.
Op de fiets blijk ik eerder te luisteren of er een auto achter me aankomt, dan dat ik over mijn linkerschouder kijk om linksaf te gaan. Bij het uitzoeken van tekenboekjes, voel ik altijd aan het papier als een soort proeven. Ook papier kan ‘lekker’ zijn. Bij prettig papier glijdt de inkt niet over een te glad oppervlak, maar de inkt wordt opgezogen zonder dat het papier een moeras wordt.
Opgedane ervaringen worden registreerd. Ik doe er mijn voordeel mee door die ervaringen te gebruiken. Je weet het en je weet het niet.

Afgelopen dinsdag kwamen winterse buien naar Groningen. Ik hoor hoe het hagelt zonder meteen naar buiten te kijken. Even is er dat behaaglijke gevoel van ‘ha, ik zit lekker binnen, het is droog en warm, ben blij nu niet op de fiets te zitten…’ Vervolgens hoor ik een heel ander geluid en kijk op: er lopen stroompjes water langs de muur. In het gladde behang ontstaan bollingen: zakken gevuld met hemelwater. Wel een heel ander geluid dan het vullen van de fluitketel! Mijn reactie? ‘O nee, niet weer die goot!’ Hup, naar boven en met een stok in de 15 cm hagel prikken waarmee de tussengoot (krimpgoot heet dat in vaktermen) zich gevuld heeft. Beneden neemt het getik van waterdruppels af. Tijd om te gaan dweilen met de kraan dicht. Zintuiglijke ervaringen zijn geweldig!

Het is december: veel dans in de theaters!
Een plek op rij 2, pal vooraan, niks geen dromen van nimfen die door de lucht dwarrelen. Gewoon gebonk op de vloer door het gespring, gehijg vanwege de inspanning en wat zie ik?   

                       VOETEN                       

Blote voeten, verpakte voeten, grote voeten, kleine voeten, mannenvoeten, vrouwenvoeten, voeten met tape, voeten in beweging, voeten die staan, maar … géén wiebelende enkels! Het zoeken naar evenwicht is verkleind en bijna onzichtbaar. Bij dansers is het zoeken naar evenwicht verschoven van de enkels naar de grote teen. Als je goed op al die voeten gaat letten, dan hoor je het gebonk en gedreun niet meer. Het enige wat ik zie, zijn voeten met die wakkere subtiel bewegende grote teen.

Afgelopen week was ik kennelijk al onbewust bezig of er in die grote teen soms een stukje voor het blog in zat. Het onvermijdelijke gebeurde, namelijk dat mijn ogen naar beneden getrokken werden: met de allure van een kampioen beende ‘n stoer geklede man zich voort op de buitenkant van zijn voeten, links en rechts om zich heen kijkend of hij wel gezien werd. Onwillekeurig ging het door me heen of zijn grote tenen ook nog iets te doen hadden of dat ze op dat moment slechts als vulling in zijn imponerende sportschoenen opgeborgen zaten. Nee, helaas geen testje kunnen doen of hij voor mij op één been of op zijn voorvoeten wilde gaan staan.

 

O ja, ook Sinterklaas heeft voeten. Ik zag ze vroeger verpakt in strenge laarzen, zwarte schoenen, bruine schoenen, rode pantoffels van leer, sandalen met sokken. Het was toch wel een ernstig gebeuren om voor Sinterklaas te staan…