Het Drents Museum in Assen gunt ons een blik op het dagelijks leven in de Verenigde Staten van na 1945: The American Dream. Sommige schilderijen vallen op door de herkenbaarheid. Ik noem er één: Will Barnet schilderde een lezende vrouw in bed (Woman Reading, 1965 ). Ze leest of misschien leest ze niet en kijkt ze onder haar boek door naar de schilder. Ze is niet alleen met het boek en de schilder op dat moment, ze heeft er een kat bij.
Over hoe het is met katten in bed verwijs ik naar Rudy Kousbroek. Over het lezen in bed is wel wat te vertellen. Lang niet alle boeken zijn er geschikt voor: erg afhankelijk van de grootte en het gewicht van het boek. En zijn de letters goed leesbaar? Bovendien: is het boek zo spannend dat je de hele nacht blijft doorlezen of is het slaapverwekkend?
Het gevaar dreigt: lamme armen en kramp in je vingers! Ga je op je zij liggen na verloop van tijd, dan schuift het boek weg of het valt dicht en dan heb ik het nog niet eens over de houding van de lezende. Nee, lezen in bed is niet echt ideaal. Mooi om door een schilderij te beseffen dat we graag in bed een boek willen lezen of wordfeuten op een tablet, maar ergonomisch is het eigenlijk een ramp.
n.b. Will Barnet schilderde de lezende vrouw met kat ook in zijlig.
Geen categorie |
In de trein van Groningen naar Den Haag komt een opvallend gekleed iemand binnen: Man met hoed. Die hoed heeft van opzij gezien een bijzonder gebogen rand. De man draagt een lange zwarte leren jas en beige sportschoenen. Mijn aandacht gaat vooral naar die hoed.
Later loop ik door Den Haag en tot mijn verbazing zie ik opnieuw iemand met hetzelfde model hoed lopen. Nu met een zwarte jas van soepel vallende stof eronder en helemaal onderaan glanzend gepoetste zwarte schoenen.
Het lijkt alsof zo’n hoed met die naar beneden gebogen rand plechtig zijn weg gaat, alleen de beweging eronder verschilt. Het stoere lopen op sportschoenen naast het statige plechtig voortschrijden en toch allebei onder hetzelfde model hoed. Wonderlijk dat diezelfde hoed aanleiding geeft om naar schoenen en het voortbewegen te kijken…
Geen categorie |
Met onze ogen kijken we, we tasten af. Verdieping van het kijken noemen we zien. Ogen kunnen we sluiten, maar oren blijven open of we moeten ze afsluiten. Horen doe je met je oren, luisteren gaat verder. Luisteren dringt dieper door.
Luisteren vraagt om meer dan aandachtig horen, het is iets wat je moet willen. Een verhaal van iemand toelaten, een luisterend oor kunnen zijn en daar misschien wat van teruggeven.
Ik luister niet naar een stem, maar naar die solo op een klarinet. Het is muziek uit Letland. Gelukkig zie ik de klarinettiste niet, ik word niet afgeleid door het beeld, de adem van de muziek gaat dwars en diep door me heen, er komt een beeld tot leven…ik waan me ergens in de natuur en dat terwijl ik achterin een zaal zit…
Geen categorie |
Het is winter, de bomen zijn kaal en naakt. Zo zonder blad laten ze hun skelet zien. Van de boom tegenover mijn huis heb ik een jaar lang in alle seizoenen foto’s gemaakt. Blader ik door het plakboekje dan is het opvallend dat hij een halfjaar kaal is en dat er een halfjaar blaadjes zijn. Sinds ik dat weet, volg ik dat levensproces nauwgezet. In die boom zit beweging zonder dat hij wegloopt.
Kan ik ook aan het skelet van die boom zien dat het een bonte esdoorn is? Nee, van kale bomen herken ik er slechts één. Dat is een berk, vanwege zijn witte stam. Ik kan me wel voorstellen dat een deskundige op het gebied van bomen ook aan de stam en de opbouw van de takken kan zien wat voor boom het is.
En het menselijk skelet? Hoe zou het zijn om een los botje van een voet of een hand of een willekeurige borst- of lendenwervel in je hand gedrukt te krijgen met de vraag: Kan jij dit botje duiden? Een arm of een been is direct herkenbaar, maar zo’n los botje uit de pols of een kootje uit de voet? Als fysiotherapeut heb je zeker met het skelet te maken, maar dan is het meer zoals met het proces van die blaadjes, dat is beweeglijker.
Geen categorie |
Er zijn veel woorden gekoppeld aan het lijf. Vandaag neem ik het hoofd onder handen. Knikkebollen is zo’n mooi woord! Dommelend knikken zegt het etymologisch woordenboek, dus niks met het hoofd als bol. Geen aai over het bolletje. Ook geen kopzorg: dit is geen hoofdzaak.
Knikkebollen roept iets zachtaardigs op, het kan vertederend zijn. Het komt door de toenemende ontspanning van de spieren van hals en nek met afnemend bewustzijn vlak voor het in slaap vallen. Wanneer je ligt dan valt het niet op. Zittend lijkt het hoofd van de romp naar beneden te willen vallen, net op tijd klapt het weer terug, ogen gaan open en je lijkt even te schrikken door het terugkerende bewustzijn.
Kopje duikelen, koppeltjeduiken of een koprol maken klinkt heel anders. Actie! Het lijf beweegt over het hoofd heen.
Een kopstoot geven of om een kopstoot vragen klinkt ronduit erg pijnlijk ofschoon er ook een andere betekenis voor dat laatste woord bestaat, al moet je daar van houden.
Geen categorie |
