Een mevrouw op een elektrische fiets stuift me voorbij. Opvallend hoe bewegingsloos haar rug is, alsof ze gewoon thuis naar de tv kijkt met haar rug tegen de leuning van een keukenstoel. Haar benen maken rustig hun rondjes zonder echt te trappen. Ze draait voor de show nog wat met haar benen en haar fiets doet alsof het een brommer is zonder geluid.

Wanneer ze het zadel ‘te hoog’ zou zetten en haar benen moeten reiken naar de trappers, dan zal haar onderrug wat actiever mee doen. Bij flink doortrappen, zoals bij de heuvel op of bij flinke tegenwind – de elektrische hulp uitzetten – dan komt de voorwaartse beweging, meestal met een royaal gebogen rug, ook door.

Op een elektrische fiets loop je het risico om die specifieke bewegingen te missen, tenzij de vermoeidheid toeslaat bij een lange tocht of als de batterij voortijdig leeg is…

Met dit warme weer is het prettig om vroeg te ontwaken net als de kippen. Niet zo vroeg (zie stukje vorige week) wel redelijk vroeg om in de overgebleven koelte van de nacht de dag te beginnen.

Ik fiets naar de bakker door het Noorderplantsoen. Onze bakker is naar Frans voorbeeld vroeg geopend, door de week al om 7 uur ‘s ochtends. Het Plantsoen is nog in ruste, een enkeling laat de hond uit en er is een klein groepje sportievelingen zich aan het afbeulen. ‘Vooruit jongens, nog één minuutje!’ hoor ik de trainer roepen.

Er zit nog niemand in het gras of op het terras bij de vijver. Alleen zij is er en zit rustig in het zonnetje te genieten. Ik zie haar altijd zitten op dat enige plekje met zon tussen de schaduw van de bomen, het is het beeld van Mattheus Meesters: De Zonaanbidster wordt zij genoemd.

Iedereen heeft gewoonten en ritmes. Neem het waak-en slaapritme. Er zijn matineuze types en langslapers. De een gaat vroeg naar bed en de ander juist weer niet. Er zijn mensen die veel slaap nodig hebben en mensen die aan weinig slaap genoeg hebben.

Hoe duidelijk dat is, merk ik aan den lijve. Vroeg opstaan (en wat is vroeg?) is niet mijn ding om het maar zo te zeggen. Ik vond een briefje van mijn moeder met instructie voor mijn oma toen ik daar als baby ging logeren: ’Voorzichtig wakker maken, in een lauw zitbadje zetten anders is ze niet te genieten!’

Ik moet bekennen dat het zitbadje te veel tijd kost, maar rustig ontwaken is wel iets wat voor mijn omgeving belangrijk is om te weten…

Op de reguliere fiets met handremmen zit je weer anders dan op een swapfiets. Er zijn elektrische fietsen om echt snel te gaan, maar er zijn er ook die het vervoeren van zware tassen met boodschappen wat lichter maken. De racefiets, crossfiets, de loopfiets of ligfiets het lijf past zich aan.

Er zijn ook driewielertjes en driewielers. Waterfietsen en tandems. Nederland is bij uitstek een fietsland.

Mijn Franse vriendin moest ooit erg lachen toen ze hier een oud dametje met een hoed op en handschoenen aan zag fietsen: ‘Bij ons zie je alleen mannen op een fiets! Wel een racefiets en niet als vervoermiddel, maar om te sporten!’ Zijzelf introduceerde de ‘bicyclette hollandaise’ in haar dorp! Trouwens in Parijs zijn intussen ook fietspaden en huurfietsen gekomen.

Hoe verschillend zitten mensen op hun fiets! Niet alleen door het unieke van het persoonlijke, maar ook door het soort fiets en de omstandigheden.

Zoals je iemand aan zijn loopje kunt herkennen, zo zie je dat persoonlijke ook op de fiets. Voorover of juist rechtop, beide handen aan het stuur of één arm losjes naar beneden hangend. Soms fietst het hele lijf mee, soms draaien alleen de benen hun rondjes. Tegen de wind in of de heuvel op weer anders dan met de wind mee.

Let eens op het kind dat naast een volwassene op een eigen fietsje fietst… De rustig ronddraaiende pedalen van de grote fiets naast dat kleine snelle rondje van de trappertjes van het kind. Je wordt er bijna moe van wanneer je er tijdje achter fietst en naar het kind kijkt!