Sommige hotelbedden lijken op een glijbaan. Je moet je goed vasthouden om er niet uit te vallen.

In andere bedden heb je kans om in de sloot te vallen.

Soms is alles goed, dat levert het hotel een oneindig aantal sterren op.

Het ontbijt in het hotel wordt ons aangeboden als lopend buffet. Het buffet loopt niet zelf, wij zijn het die lopen.

Wanneer je dan aan je tafeltje zit is het heel aardig om te kijken hóe al die mensen naar het buffet lopen. Er zijn sportievelingen die al een rondje fitness achter de rug hebben en zich energiek naar hun eitje spoeden. Er zijn mensen die zich moeizaam en traag voortslepen. Er zijn waggelaars. Er zijn mensen die voordringen bij de koffieautomaat. Er zijn mensen die niet kunnen kiezen.

Er zijn mensen die hun bord vol stouwen zodat ze maar één keer hoeven te lopen. Er zijn er ook die wel drie keer opstaan om nóg iets te halen. Kortom er valt heel wat te bekijken. Mensen lopen allemaal verschillend, maar wel met hetzelfde doel: het ontbijt.

Het was bloedheet toen we aankwamen. In een vertraagd tempo pakten we onze spullen uit en zagen de lucht betrekken: dreigend onweer! En dat kwam er!!! Een dik gordijn van regen trok over de wei naar ons toe.

Er kwam een NL Alert: extreme weersomstandigheden, ga alleen naar buiten als het echt nodig is. Pas op voor vallende bomen en takken! We bleven binnen en keken naar buiten hoe een valwind zich op het landschap stortte.

Bliksem en donder, minimaal uitzicht. Toen het wat weggetrokken was, vroeg ik me af: wat is dat voor een vreemd obstakel daar in de wei?? Nee geen dino of draak, maar een omgevallen boom. Door een veelvoud aan omgewaaide bomen raakten we twee dagen geïsoleerd van de buitenwereld. Een heel apart vakantiegevoel.

Mee met een wandeling door de stad Groningen, op zoek naar verborgen pracht. Ook hier in de stad zijn oude stadspaleizen gebouwd. Huizen die de jonkers van de Ommelanden lieten bouwen.

Wanneer je vanuit verschillende invalshoeken verteld wordt hoe het hier vroeger toeging, welke families domineerden, hoe en waar hun huizen gebouwd werden, dan fiets je de volgende dag met hele andere ogen door de bekende straten.

In de binnentuin van een van die paleizen is alles versteend behalve de moerbeiboom die in 1780 geplant werd. De moerbeiboom of morula is bekend vanwege de zijderups. Waarom een embyo in het vroegste stadium morula genoemd wordt, snap ik intussen. De tekening uit mijn biologieboek lijkt op die vrucht die ik nu voor het eerst in het echt gezien heb.

Wanneer het ei gelegd is, komt het met een stempel erop in een doosje: rust.

Een fysiotherapeut is altijd bezig met bewegen. Ook het ei moet eraan geloven. Het wordt niet gekookt, maar met nog wat eieren, peper en zout geklutst.. Dat gaat in een speciaal pannetje waarin boter gesmolten is.

Dan begint het bewegen! Met een houten spatel worden de geklutste eieren vanaf de rand van het pannetje naar het midden geschoven zodat het gladde oppervlak golvend oogt. Geen slap of een hard ei, maar een ei waarin het bewegen nog zichtbaar is, bovendien erg lekker…