Daar gingen ze weer, die militairen met dat hoog opgeheven gestrekte been op het Rode Plein, ook de armen zwaaien hoog op, alles in de maat.

Ik verbaas me erover, bij opnamen van bovenaf, hoe zo’n vierkant van mensen zich als een ding naar voren verplaatst, alsof alle individuen opgelost zijn.

Stel je voor dat er iemand uit de pas gaat lopen of met dezelfde arm als het been naar voren zwaait. Dat gebeurt niet, maar stel… Het is vreselijk moeilijk om zo’n ingeslepen patroon los te laten en je als losse individu wil gaan bewegen.

In de kranten en op tv worden we uitgebreid geïnformeerd over de uitvaart van Paus Franciscus, maar het dragen van de kist blijft onderbelicht. 

Bij een elegante manier van dragen zetten zowel de dragers aan de rechterkant als die aan de linkerkant van de kist met het buitenste been een stap voorwaarts. De kist blijft zo in dezelfde positie. Dat oogt rustig en plechtig.

In Rome zetten alle dragers tegelijk hetzelfde been naar voren. De kist beweegt daardoor van links naar rechts en bij een sneller tempo ook op en neer. Dat oogt dynamisch, maar kost ook veel energie. Een beetje compassie, daar hebben die dragers morgen wel recht op.

President Trump kwam naar de rozentuin van het Witte Huis om zijn plannen te verkondigen. Hij had een opvallend lange donkerblauwe overjas aan en beende op zijn gebruikelijke manier voort naar het podium waar hij zijn plannen zou bekendmaken.

Tot hij bij dat opstapje kwam, daar aarzelde hij en zette niet zijn linkervoet op de tree, wat logisch was geweest om in de kadans van het lopen te blijven, maar hij stopte en in een flits verwisselde hij van been en deed de stap omhoog met rechts.

Er zijn theorieën dat de rechterlichaamshelft iemands daadkracht vertegenwoordigt of zelfs het doordrukken van je wil, terwijl de linkerkant meer het gevoelsmatige intuïtieve zou vertegenwoordigen. Zou de president intuïtief een kleine aarzeling hebben bij de invoerheffingen die hij daar ging verkondigen?

Het is lang geleden dat de bakker, de kruidenier en de slager thuis met een boekje de bestellingen kwamen opnemen en daarna met een mand voorop hun fiets de boodschappen kwamen brengen.

Supermarkten en leveranciers van andere producten maken gebruik van bezorgdiensten. Het verpakkingsmateriaal is doorgaans van karton. Er zijn dozen die met plakband dichtgemaakt zijn, maar er zijn er ook die op een bijzonder vernuftige manier dichtgevouwen zijn.

Die vouwdoosjes kun je hergebruiken, maar ze doen wel een appél op je verstand, want hoe maak je ze open zonder scheuren? Mijn moeder zou gezegd hebben: ‘Die doosjes zijn net als de lege honingpot van Winnie de Poeh: It’s a Useful Pot and it’s for putting things in.

Het is boekenweek. Dit jaar pak ik een ongelezen boek uit de boekenkast. Aangezien ik van nature geen ochtendmens ben en het opstaan graag wat wil uitstellen, ga ik voor een klassieker: Oblomow.

Kom je niet uit de veren, dan beweeg je kennelijk alleen in je hoofd en bedenk je slechts wat je zou kunnen gaan doen zonder tot een daadwerkelijke uitvoering te komen. 

Als het daarbij blijft, mis je toch enorm veel. Of is het nuttig om niet alles meteen aan te pakken? Ik lees dat Oblomow medelijden heeft met iemand die op een dag honderd dingen te doen heeft…