Het is boekenweek. Dit jaar pak ik een ongelezen boek uit de boekenkast. Aangezien ik van nature geen ochtendmens ben en het opstaan graag wat wil uitstellen, ga ik voor een klassieker: Oblomow.

Kom je niet uit de veren, dan beweeg je kennelijk alleen in je hoofd en bedenk je slechts wat je zou kunnen gaan doen zonder tot een daadwerkelijke uitvoering te komen. 

Als het daarbij blijft, mis je toch enorm veel. Of is het nuttig om niet alles meteen aan te pakken? Ik lees dat Oblomow medelijden heeft met iemand die op een dag honderd dingen te doen heeft…

Op het eerste gezicht lijkt het vreemd, een mens ruggelings boven een stok zwevend. Kijk je beter dan zie je dat deze hoogspringer al een begin van een draaiing ingezet heeft met zijn rechterarm en rechterbeen.

Je oog volgt de beweging en je brein weet hoe het verder zal gaan: de hoogspringer draait en swingt over de lat. De gemiddelde burger kijkt er vol bewondering naar, want doe dat maar eens na.

Toch, wanneer ik op mijn rug in bed lig en ik wil er aan de rechterkant uit, dan draai ik ook over rechts. Het verschil met de hoogspringer is wel dat ik niet zweef, maar steun neem op het bed. Ik zit rechtop, maar hij ligt.

Dinsdag stonden ze op de stoep: de mannen om onze geveltuintjes te maken. Er werd gemeten, met krijt getekend, gezaagd en gespit. De omlijsting is gelegd en er zijn drempels voor de voordeur geplaatst.

‘Donderdag komen we terug om tuinaarde te brengen en dan kunt u aan de slag met plantjes!’

Niet donderdag maar op woensdag kwamen ze terug met de zwarte grond. Nu maar hopen dat de viooltjes en de eerste vaste plantjes al sterk genoeg zijn om mogelijk nog wat koude nachten te trotseren.

Het is mooi zonnig winterweer. Hier en daar ligt nog wat sneeuw. Ook op een omgewaaide boom die zich met een grote boog over het water buigt. 

Een wit randje sneeuw op de boog oogt als de doornuitsteeksels van een skelet. Als je goed kijkt heeft dat skelet ook poten en een kop.

Een skelet van een dino hier in het Noorderplantsoen? Nee, maar toch is het wel zo. Een beetje fantasie geeft extra kleur, zeker op deze middag met zon en blauwe lucht.

Door al die uitgestalde lekkernijen op de expositie ‘Grand Dessert, de geschiedenis van het toetje’ in het Kunstmuseum in Den Haag denk ik aan de échte overheerlijke toetjes en bijzondere taarten die ik ooit geproefd of zelf gemaakt heb.

Bitterkoekjesbavarois werd ooit in de krant aangeprezen als een geschikt dessert bij een diner van enig aanzien. Dat ging ik maken, net als nog veel meer toetjes. Na het proeven van de crème de marrons bij Bouillon Julien ging ik ook de uitdaging aan om dat zelf te maken met schuimpjes van stijfgeklopt eiwit.

Bijna vergeten: de trilpudding van vroeger! Op de expositie zijn filmpjes hoe prachtig die puddingen blijven bewegen wanneer ze uit de vorm komen. Bewegen hoort tot het werkterrein van de fysiotherapie, al is het lot van een pudding toch anders dan dat van de bewegende mens.