In een donkere zaal, in afwachting van wat gaat komen, valt mijn oog op een groen mannetje hard wegrennend naar rechts. Zo snel dat we zijn handen en voeten niet zien.

Waar hij naar toe holt? Naar de pijl die naar beneden wijst: de deur om de kortste weg naar buiten te nemen.
Deze neef oogt duidelijk veel sneller dan zijn familie van de voetgangerslichten. Heeft hij misschien ook een snelle vriendin? Of een klein zusje?

Hoe groot is die verlichte familie Groen-Rood? Hebben ze soms nog bloedverwanten in het buitenland?
Net als met het nagaan van je stamboom, kost dit tijd om het uit te zoeken…

Voetgangerslichten zijn de moeite waard om goed te bekijken Met alleen op het rood of groen te reageren, mis je wat. Gaat het groene mannetje misschien vrolijk op pad?

Of stapt hij onmiddellijk op zijn doel af?

 

Waar is de andere arm van het Ampelmännchen? (zie ook weblog 27 april 2010)

Zouden vrouwtjes nooit oversteken?

Of kinderen, zoals op het bord dat waarschuwt dat er een school vlakbij is? Een variatie maakt waakzaam.

  

Het groene mensfiguurtje, altijd met zijn linkerkant naar ons toe, laat zien dat je mag oversteken. Waarom lopen ze toch allemaal van rechts naar links? Ik verzin wat: bij het oversteken moeten wij eerst naar links kijken of er niets aan komt. De looprichting op het voetgangerslicht zet ons al op dat spoor om verder door te kijken naar links, naar de weg, zien of je werkelijk veilig kunt oversteken. Want: kijk eerst naar links en dan naar rechts…

Ik ben lang niet in Engeland geweest: zou het lopende mannetje daar naar rechts lopen met zijn rechterkant naar ons toe?

Bij ‘keep left’ komt het verkeer van rechts als je wilt oversteken. Het zou logisch zijn dat het mannetje daar dan ook naar rechts loopt. Een kort reisje naar Engeland voor de bevestiging van deze voetgangerslichten-hypothese?! Jammer dat internet het niet per sé noodzakelijk maakt…

Wanneer je met een bepaald thema bezig bent, kom je het overal tegen! Natuurlijk kijk ik intussen extra naar de figuurtjes op de voetgangerslichten. Rechtuit doorfietsend zag ik met een half oog opzij: een  stevig doorstappend meisje in het groen met haar rechterkant zichtbaar! Nee, ik vertel niet op welk kruispunt ze naar rechts mag lopen. Een kleine handreiking: het is in Groningen.

 

Bij het rode licht zien we het mannetje, vrouwtje en kinderen altijd frontaal. Dwingend staan ze pal voor je, in het rood. Vergelijkbaar met een uitsmijter: stoppen! Je mag er niet door! Verboden!

In München zag ik een combinatiebord voor voetgangers en fietsers.

Het mensfiguurtje volgt het vaste patroon. Voor fietsers is het een saai plaatje. Zij zien de linkerkant van de fiets in het groen om door te fietsen en diezelfde linkerkant in het rood gebiedt ze te stoppen.

Ik stel me voor hoe de fiets van voren in het rood eruit zou kunnen zien: iedereen zal acuut stoppen voor dit snelle meisje!

Verkeerslichten zouden meer in petto moeten hebben hoe het rood en groen tot ons komt, dat maakt het stilstaan zo verrassend. 

Iedereen, die een computer in huis heeft, kent het: van tijd tot tijd weigert het ding de dienst. Hulp van vrienden en assistentie van helpdesk’s. Zeeën van tijd en geduld worden je opgelegd. Twijfelen tussen hoop en wanhoop of je weer mee kunt draaien in de virtuele wereld, maar tegelijk denk ik ook aan het papierbesparende effect om een meteen foutloze brief te kunnen printen.

Afgelopen week heb ik uren achter de pc doorgebracht met de telefoon aan mijn oor om met wisselend succes opdrachten van de helpdesk uit te voeren. Tot vanmorgen, dacht ik dat alles in orde was. De pc wilde eerst een up-date en ging daarna onverbiddelijk uit. Niks geen plaatjes scannen voor het blog. Zwart, pikzwart is het scherm en een brandend rood lampje in de kast.
Hoe nu verder?

Er is nog  telefoon, potlood en papier, postzegels, de fiets en vooral ook veel tijd om allerlei andere dingen eerst te doen om straks toch vriendelijk te kunnen blijven naar de mensen die bij een helpdesk werken. Zij doen ook hun best.

Zo ging De Eend met haar kleintjes destijds over de drempel van mijn voordeur. Nadat ze in de tuin haar eieren uitgebroed had, stond ze kwakend voor de deur, feilloos de weg wetend:’ Wij willen naar het water toe!’ Ik kon niet anders dan de deuren opendoen en haar met haar kroost de vrijheid geven…

Dit jaar had de winter zijn sporen in de drempel achtergelaten. Na de reparatie is het vandaag de beurt aan de schilder om hem weer in de lak te zetten. Omdat er de hele dag door mensen over de drempel komen en gaan, brengt hij de drempel in de aandacht. Blauwe strips en ook nog heel duidelijk een tekst aan beide kanten. Doorgaans staat er simpelweg NAT, maar ik zie veel meer tekst en vraag de schilder waarom. ‘Ja’, zegt hij, ‘mensen kijken niet meer. Ik moet iets maken wat hun aandacht trekt.

Dat zijn teksten de aandacht trekken, dat is te zien! Nog nooit heb ik mensen zo over m’n drempel zien stappen alsof het een barricade is zoals bij een concours hippique.

Even op reis: wat zijn er veel mogelijkheden om je spullen mee te nemen!

Er wordt een straatje gelegd. Heel handig met een klem plus handvat worden de trottoirtegels aangevoerd alsof het handtasjes zijn.

Mooi, hoe zijn andere arm een contragewicht maakt door als vanzelf naar opzij te bewegen en tegelijk de romp in een mooie boog meeneemt.
Omdat zo’n boog niet altijd prettig is voor de wervelkolom, wordt wel aangeraden om het te vervoeren gewicht afwisselend in de ene en de andere hand te nemen of het te dragen gewicht te verdelen in twee gelijke porties links en rechts (dan blijft de wervelkolom rechtop in de verticale as).