Wat doet u na het ontwaken? Bent u geschrokken van de wekker en springt halsoverkop het bed uit? Behoort u tot de matineuze typen, die ver voor het alarmerende geluid van de wekker al wakker zijn en liggen te woelen in hun bed? Of ontwaakt u op een prettig moment, rekt zich uit als een hond of een kat, overdenkt hoe uw dag er mogelijkerwijs uit zal gaan zien… U draait zich nog eens rechts om en dan linksom, komt op uw zij, de rechterhand op het matras en duwt uzelf omhoog, terwijl uw benen als contragewicht naar de vloer gaan. Kortom u kiept overeind, u laat uw voeten uw pantoffels zoeken en gaat rustig staan. U rekt zich nog eens uit en begint de dag.

Persoonlijk behoor ik doorgaans tot de laatste categorie ontwakers. Toevallig gaf een peentje een prachtig voorbeeld van hoe ik me graag nog even omdraai. Tussen de bos worteltjes zat er eentje met een bijzonderheid: het heeft twee benen!

Zoals een worteltje draai je je dan nog even op je buik met het ene been over het andere om je dan lekker nog wat uit te strekken terwijl je je niet verheft.

Over het verheffen terwijl je op je buik ligt, zie het blog d.d. 23 mei 2010!

Maar blijf niet liggen of draaien, we kregen het mee: ‘Sta op en wandel!’
Daarover meer, volgende week…

 

De tijd nemen voor iets als reactie op het snelle, vluchtige en zes dingen tegelijk doen. De slow food beweging, als reactie op fast food, is er een voorbeeld van. Aandacht voor de oorsprong van producten, de smaak vergroten door de tijd te nemen om iets klaar te maken en ervoor te gaan zitten om te proeven.

Dat principe geldt ook voor het lezen van een boek: zin voor zin lezen om te begrijpen wat er staat. Misschien nog eens een boek uit de kast halen om het opnieuw te lezen.

Ook voor bewegen gaat het op. Joggen, fitness…gericht op conditie, hart/long functie. Snelheid en kracht. Niet verkeerd. Wat staat daar tegenover? Souplesse, ontspanning en coördinatie. 

Waarom weten we onze gebruiksaanwijzing niet? Waarom krijgen we geen handleiding mee en moeten we dat allemaal zelf uitvissen? Het is kennelijk iets zoals de titel van de romancyclus van Marcel Proust: ‘Op zoek naar de verloren tijd.’ Pas wanneer je merkt dat het functioneren niet meer iets vanzelfsprekends is, komt de aandacht voor het wat, hoe en waarom van het bewegen.

Dit als introductie om de komende weken een enkel aspect uit de onmetelijke chaos van ‘slow movement’ wat nader te beschouwen.

Ineens komt die bekende foto van Werner Bischof voorbij: de kariatiden van de Acropolis. Het bijzondere van deze foto is dat je de vrouwen, die de balken ondersteunen, van driekwart ziet, d.w.z. niet precies recht van achter of van opzij, maar schuin tussen twee vlakken in. Zo krijg je veel meer te zien hóe mooi ze staan. (Op anatomische afbeeldingen zie je of van voor/achter, van opzij of van boven/onder, nooit een mix zoals op die mooie foto.)

De vrouwelijke gestalten staan opgericht! Rechtop met een lange verticale lichaamsas: de enige manier om zo’n zware last te torsen met hun tors met het hoofd er boven en de benen eronder. Draaglast en draagkracht in balans.

De tand des tijds heeft toegeslagen; er zijn buizen tussen de dames geplaatst. Die geven de verticale lijn aan, de lichaamsas, die ze allemaal onzichtbaar van binnen in zich hebben.

 

Zij zijn een prachtig voorbeeld van de opdracht:’ Ga rechtop staan!’
Niks geen aantrekken van de schouderbladen of zich ophijsen met de armen, maar de wervelkolom verlengen naar boven én naar beneden toe. De adem houden ze niet in, ook al zijn ze van steen. Geen knieën op slot, al zie je hun knieën niet eens: de plooival van hun gewaden geeft het vermoeden hoe het bekken en benen verborgen zijn. Kortom zie de gratie van het opgerichte lijf!

Vandaag begint de Tour de France in Utrecht. Is dit een vluchtige herinnering aan het rampjaar (1672) toen Lodewijk XIV ons land binnenviel? Niks daarvan… het is gewoon een groots grensoverschrijdend evenement!

Bij warm weer is het uiterst verkoelend om op de fiets te stappen, bijvoorbeeld langs het water met af en toe wat beschutting van bomen. Wonderlijk genoeg kwam ik maar twee andere toerfietsers (geen renners) tegen bij mijn tourtje…

Er zijn dagen, die bijna onopgemerkt voorbijgaan, maar o zo waardevol zijn. Het zijn de dagen van niet druk doende bezig te zijn. Juist door het rustige verloop ontlenen zij hun bijzonderheid. Klusjes doen, wat rommelen, een kopje thee, een wandelingetje, gedachten laten komen en gaan, doen zoals kinderen die op hun rug in het gras naar de wolken kijken… en dan ineens komt de actie, die doorgaans vrij doelgericht is maar zonder dwang.

Dit soort dagen komen tot je tijdens een vakantie of door een griepje. Niet iedereen kan zich aan deze ogenschijnlijke ledigheid overgeven. Soms is het fysieke afbeulen een middel om die leegte te kunnen voelen en toe te laten. Ook zijn er talloze cursussen om je te leren ontspannen of om je met één ding tegelijk bezig te kunnen houden.

Nuttig? Nodig? Voltaire gaf het al aan in Candide: ‘Il faut cultiver son jardin.’