Kijk een mooi pannetje om melk te koken of om havermout te maken.
Ineens valt het me op dat ik, rechtshandig, het links vasthoud en in mijn rechterhand een garde of een pollepel heb om het uitgieten te begeleiden. Het valt me op dat het schenktuitje dan eigenlijk aan de verkeerde kant zit.
Is dit misschien een steelpannetje voor linkshandigen? Of ligt het aan mij dat ik liever een garde in mijn rechterhand heb om niet alleen de melk maar vooral ook het schuim van de opgeklopte melk boven op de koffie te krijgen? Toch eens een linkshandige vragen om melk op te kloppen en het bij de koffie te gieten zonder mijn vraag van te voren bekend te maken…
observaties |
In het tijdschrift Onze Taal (2017 nr 9) lees ik dat de Vlaamse cabaretier Wim Helsen getroffen is door het gedicht ‘Jong Landschap’ uit: Gedichten (1928) van Paul van Ostaijen. Ook ik ben verrast door het gedicht, namelijk hoe een dichter ook naar houding en beweging heeft gekeken en hoe hij dat weergeeft aan de lezer:
Jong Landschap
Zo staan beiden bijna roerloos in de weide
het meisje dat loodrecht aan een touw des hemels hangt
legt hare lange hand op de lange rechte lijn der geit
die aan haar dunne poten de aarde averechts draagt
Tegen haar wit en zwart geruite schort
houdt het meisje dat ik Ursula noem
-in ‘t spelevaren met mijn eenzaamheid-
een klaproos hoog
Er zijn geen woorden die zo sierlijk zijn
als ringen in zeboehorens
en tijdgetaand zoals een zeboehuid –
hun waarde bloot naar binnen schokken
Zulke woorden las ik gaarne tot een garve
voor het meisje met de geit
Over de randen van mijn handen
tasten mijn handen
naar mijn andere handen
onophoudelik
Het meisje staat mooi rechtop gestrekt, verticaal. De geit heeft ook een gestrekte wervelkolom, zoals bij alle viervoeters horizontaal uitgestrekt.
Nee, niet alleen daarnaar kijken, het zijn details. Kom, stap dieper in het gedicht…
observaties |
‘Wat bijzonder, jij koopt nog een echt boek!’, zei pas iemand tegen me.
Inderdaad, het is een groot genoegen om een boek te lezen, een boek met een prettig lettertype en lettergrootte, een boek wat lekker ruikt, wat niet te groot en niet te klein is, niet te zwaar (zeker een roman moet hanteerbaar blijven) en voldoende ruimte om er met potlood wat aantekeningen in te maken op prettig aanvoelend papier. Al die zintuiglijke genoegens maken het extra aantrekkelijk om de inhoud tot je te nemen en ervan te genieten.
Nu het nieuwe seizoen weer begint, kijk ik in oude boeken met uitleg van specifieke bewegingsmethoden. Begin vorige eeuw schoten die methoden als paddenstoelen uit de grond. Achterin die boeken staan verwijzingen. Grappig, het is net als met recepten. Kennelijk neemt iedereen van elkaar over wat smaakt en bevalt. Zo ontstaat zowel een heerlijke taart of maaltijd, maar hetzelfde principe van de goede dingen van elkaar overnemen wordt ook gebruikt om inzicht en bewustzijn van het bewegende lijf door te geven.
observaties |
‘Hij klopte mij op mijn schouder, pakte zijn paard, greep de zadelboog vast, huppelde een paar maal op één been en zwaaide zich moeizaam in het zadel en draafde langs de berm weg.’*
Zo helder beschreven hoe iemand een paard bestijgt, dat kom ik zelden tegen. Die bondigheid! En vooral die hupjes. Ik probeer het op het internet: ‘Hoe bestijg je een paard?’
In woorden kan ik bijna niets vinden wat de lading dekt, er zijn wel filmpjes… Gaan we terug naar de Middeleeuwen? De verhalen uit de Bijbel werden toen via afbeeldingen weergegeven omdat de meeste mensen nog niet konden lezen en schrijven.
Het is een kunst om een handeling, beweging, kort en bondig in woorden weer te geven. Daarom lees ik graag romans en haal ik er vaak die zinnen uit die je in vakliteratuur over bewegen zelden zo begrijpelijk tegenkomt.
*bladzijde 138 uit Onrustige jeugd van Konstantin Paustovskij
observaties |
Mijn moeder heette officieel Catharina en daarom hield ze van de letter C. Ze bleef consequent: ze koesterde die C zowel bij October als bij vacantie. Bovendien kreeg October een hoofdletter net als alle maanden van het jaar.
Hoorde mijn moeder bij de Tegenbeweging? Was ze ouderwets? Nee, zeker niet. Zij hield van traditie, van schoonheid en ze was tegelijktijd erg pragmatisch: ‘Wanneer je vacantie met die mooie C schrijft, dan krijgt die vacantie extra kleur!’
Hier in het noorden des lands is het vakantie, ook in mijn praktijk…
Geen categorie |
