Een klein jochie ontdekt hoe hij achter een duwkar op zijn benen kan staan en zich kan verplaatsen. Hij is niet te stuiten tot hij valt omdat het duwen sneller gaat dan hij kan bijbenen. Hij klautert weer overeind, pakt de kar en de uitdaging om op twee benen vooruit te gaan begint opnieuw…

In 1987 is de rollator in Nederland geïntroduceerd. De rollator is bedoeld voor mensen die slecht ter been zijn. Misschien wel zoals een stoel kan helpen bij het leren schaatsen. De voorloper van de rollator is het looprekje, met het nadeel van de trage manier van voortbewegen en dat je geen kopje koffie mee kunt nemen.

Zowel bij het looprekje als bij de rollator hebben mensen de neiging om voorover te leunen en krom voorover te gaan hangen. Bij kinderwagens en boodschappenkarretjes zie je hetzelfde. Vermoeidheid? Gebrek aan gevoel in de benen? Steun nemen om rechtop te staan is lastig soms, maar als het lukt doen de benen wel beter mee en kom je met minder inspanning voor de schouders vooruit…

Elk jaar zijn er halverwege december signalen dat alles lijkt te stoppen met Kerst. Alle actie moet op tijd afgerond zijn zodat we straks opnieuw kunnen beginnen.

Maar we beginnen helemaal niet opnieuw, we tellen er alleen een nieuw jaar bij op. Alles gaat gewoon door.

In deze adempauze van de tijd, trakteer ik mezelf op een boek: Ik, Vondel van Hans Croiset. Dit fictieve verhaal over Vondel past zeker bij deze laatste dagen van het jaar.

Op mijn 12^e ging ik voor het eerst naar Parijs. “Het hoort bij je opvoeding”, zei mijn moeder. Het was het cadeau voor mijn toelatingsexamen van het lyceum. Sindsdien drijft een onzichtbare kracht me met de nodige regelmaat terug naar Parijs. Ik ben niet de enige… In het Van Gogh Museum in Amsterdam is momenteel een expositie te zien over ‘Nederlanders in Parijs tussen 1789 en 1914’. Ook  J.B. Jongkind hoort daarbij. (zie blog vorige week).

Wat mij nu zo verwondert, is dat mijn aandacht op deze expositie, met veel mooi werk, versnipperd raakt. Ik kijk minder thematisch, zoals vorige week naar de luchten en wat het maanlicht met een stadsbeeld of landschap doet.

Mijn oog zoekt… Ik zie een brief van Kees van Dongen met een schetsje hoe laag het plafond van de zolder is die hij gehuurd heeft. Hij kan amper rechtop staan om te schilderen. Mooie foto’s van Breitner van paarden in Montmartre.  Ik zie het prachtige blauw van ‘De blauwe japon’ van Kees van Dongen ( blikvanger op het affiche en de catalogus). Helder diep blauw vooral ter hoogte van haar middel en heupen. Dat blauw is niet na te maken, dat is alleen in het écht te zien!

In de trein naar Dordrecht ter hoogte van Gouda is het er weer, de helderheid in de lucht die onze schilders zo goed kunnen weergeven. Juist dat gebied in Zuid-Holland heeft een specifieke lucht. Een wit wolkje van J.H.Weissenbruch herken je meteen wanneer je een keer goed naar een schilderij van hem gekeken hebt.

Vandaag ga ik naar de expositie met werk van J.B.Jongkind. Ook die luchten! Zelfs de schilderijen die hij in Frankrijk maakte, laten zien dat de Hollandse luchten hem een goede techniek gegeven hebben.
Niet alleen blauwe lucht met en zonder wolkjes, ook luchten met de dreiging van sneeuw en de donkerte met maanlicht.

Kijken naar houding of beweging of kijken naar een landschap of stadsgezicht, het vraagt om rust van binnen. Dat wat je ziet moet binnen kunnen komen…vandaag proef ik de sfeer van Parijs van meer dan een eeuw geleden.

Door de stukadoor en de gambabouwer (zie het blog van vorige maand) krijg ik nog meer oog voor ambacht en vakmanschap. Het is een bekend fenomeen: wanneer je door iets speciaals gepakt wordt, kom je het ineens overal tegen.

Ik breng mijn nieuwe broek naar het naaiatelier om de naad in de boord aan de achterkant wat te laten innemen. In theorie weet ik ongeveer hoe het moet: de achternaad en de boord een eindje losmaken, stukje stof naar binnen vouwen en alles weer dicht stikken.

Dit is kort door de bocht gezegd, want de praktijk vraagt een vaardigheid van hoe je naden los peutert, de behendigheid met de naaimachine en vooral de rust en het geduld om het netjes te doen. Mijn verhouding met de naaimachine is slecht, er gaat altijd iets mis. Ik heb grote bewondering voor mensen, die van een grote lap een goed passend kledingstuk kunnen maken, maar ook voor de mensen die het pietepeuterige verstelwerk tot een goed einde  weten te brengen.