Op Goede Vrijdag is het in Groningen bloemetjesmarkt.
Later op de dag fiets ik door het Noorderplantsoen en zie hoe een skatende palm me tegemoet komt…
Een palm met ambities die nog een handje nodig heeft of een multifunctioneel skateboard?
Multifunctioneel
Hoe zit dat?
Als alles vanzelf gaat, denk je er zelden of nooit over na hoe het functioneert. Je gaat raar lopen wanneer er een steentje in je schoen zit. Het normale bewegingspatroon is verstoord. Je neemt het waar en handelt meteen adequaat: steentje moet er uit! Is er iets loos met een arm, dan is het lastiger dan met zo’n steentje. Hoe en in welke gewrichten nog meer, beweeg je eigenlijk wanneer je iets met je arm doet?
De arm is gericht op de grote ruimtelijke beweging en dat laat de anatomie van onze armen zien. De armen, samen met sleutelbeen en schouderblad zijn één geheel en dat alles rust als een soort kapmanteltje op de ribben. Dat je hele arm via je sleutelbeen met een gewrichtje van nog geen halve vierkante centimeter vastzit aan je borstbeen, realiseer je je niet meteen!
Omdat onze benige constructie van binnen verborgen zit, denk ik zelf aan een mooie zichtbare armbeweging zoals het Vrijheidsbeeld dat laat zien met de fakkel hoog geheven. Een mooie beweging, anders dan wanneer we de armen omhoog doen bij het zingen van ‘ hiep, hiep, hoera!’ In dat laatste geval kunnen we ingezakt krom blijven zitten, maar ben je zelf het Vrijheidsbeeld dan strek je je uit met opgeheven hoofd en je voelt dat je op je voeten staat.
Dit is slechts één beweging van de arm, we kunnen veel meer meer met onze armen …
zie ook het blog van 14 nov 2010
Het skelet van de holebeer
Het Teylers museum in Haarlem is een museum met veel waarover je je kunt verwonderen. Ik zie een skelet van een viervoeter. Het blijkt een holebeer te zijn.
De neiging bekruipt me om zo’n geraamte meteen met het menselijk skelet te willen vergelijken. Zou ik zelf zo als een viervoeter kunnen staan? Sloom en slepend, hoe die achterpoten zo krommig onder een laag hangend en vrij klein bekken hangen. De voeten hebben geen grote teen zoals wij, maar een lange middelste teen. Wat voor consequenties zou dat hebben?
Zou dit dier een telganger of een kruisganger zijn geweest? Goed kijken naar dat geraamte roept van alles op. Echter, ik raak verstrikt in mijn fantasie: is dit een van de dieren die bij volle maan bij een oude eenzame eik verzameld zijn?
Deze ursus spelaeus is uitgestorven in de laatste ijstijd, 21000 jaar geleden.
Buigen en gebogen
Op de expositie De mecenas en de ‘verversbaas’ in museum Kröller-Müller zijn aquarellen te zien van de studiereis van Bart van der Leck naar Spanje en Algerije. Hij laat noeste arbeid zien, zwaar werk waaronder de mensen letterlijk gebogen gaan.
Het valt me op hoe verschillend die drie mijnwerkers hun werk doen. Ik maak een schetsje. De linker is ineengedoken en oogt naar binnen gekeerd, de middelste buigt hoog in de rug, de rechter strekt zijn hele gestalte tot in zijn heup.
Het is verrassend hoe iedereen hetzelfde toch altijd op een eigen unieke manier doet. We hebben allemaal ons eigen handschrift en dat eigene dringt door in alles wat we doen. We hebben onszelf iets eigen gemaakt en dat is zichtbaar. Bart van der Leck laat ons dat heel duidelijk zien.
Tekst en illustraties
Het is koud, vooral de wind maakt het koud. Ik ga te voet naar de stad, dan blijf je warmer dan op de fiets. Terwijl ik buiten loop, komt er een gedachte boven: ‘Als de grimmige noordooster waait‘. Deze zin herinner ik me van de rug op een oud kinderboek. Niet echt uitnodigend om dat boek gaan te lezen met zo’n titel waar ik het acuut koud van krijg Merkwaardig genoeg heeft die titel zich wel vastgehecht in mijn geheugen.
‘Toen het lente werd op Oegehoek‘ stond ook in de kast. Dat boek heb ik niet weggedaan vanwege de mooie illustraties van H.G.C.M. Verstijnen. ‘Roswitha‘ is ook zo’n kinderboek van lang geleden met mooie illustraties B&I Midderigh-Bokhorst.
De tekst van die oude kinderboeken is amper meer te pruimen. Daarentegen zijn de illustraties uit die klassieke jeugdboeken een genot om naar te kijken.
Ik vraag me af hoe dat zal gaan met deze weblogstukjes…
