Soms is het prettig om suf naar buiten te staren. Zo zit ik daar en dan ineens kijk ik écht! Ik zie de prachtig gele bladeren van een rij bomen en een staalblauwe lucht erachter.

Ik herken de kleurencombinatie. Het was in Japan, we zaten op een bankje voor het museum. Een verpletterend gezicht dat helle geel en zo’n mooie blauwe lucht. Goethe kan vast vertellen waarom die kleuren elkaar zo versterken.

Apart dat ik hier en daar tegelijk ben, bovendien in het verleden én in het hier en nu…

Het bedienend personeel loopt met vaart om de bestellingen naar de tafels te brengen. Dan ineens loopt een serveerster opvallend langzaam voorbij. Ze houdt een groot diep bord met twee handen vast, haar blik is op het bord gericht.

Ze komt zichtbaar opgelucht in tempo terug. We raken in gesprek over het lopen met een bord soep. Het is een delicate kwestie dat lopen met een bisque. De soep moet binnen de kaders van het bord blijven, de garnalen mogen niet op de rand van het bord terecht komen.

Later loopt ze vlot met drie dinerborden, twee op haar linkerarm en eentje rechts. Ze lijkt achter haar linkerarm aan te lopen. Verrassend toch hoe het lopen niet alleen persoonsgebonden maar ook situatiegebonden is! (zie ook 10 juni 2016)

De expositie ‘Jean-Francois Millet, de zaaier van de moderne kunst’ is nu te zien in het van Gogh Museum in Amsterdam.

Let eens op hoe er gebogen en gebukt werd op het land! Ook de momenten van rust komen ruim aan de orde. Een passage uit Anna Karenina komt bij me boven. Een van de personages merkt daarin op hoe belangrijk het is om op tijd rust te nemen ter voorkoming van ongelukken tijdens het maaien.

Mijn blik blijft hangen op een schilderij van Camille Pissarro: de wasvrouw.
Een stevige vrouw, vermoedelijk weinig tanden meer, blozende wangen en pretoogjes. Mooie kleuren blauw en groen. Echter haar handen ontbreken! Hoe zouden die er uitgezien hebben vraag ik me af…

Ze zitten er met z’n drieën… Wie zijn deze vrouwen? Waarom zitten ze alledrie een beetje scheef in hun stoelen of tronen?

Horen ze echt bij elkaar of zijn ze zo bij elkaar gezet? De tand des tijds heeft toegeslagen. Ze zijn niet helemaal compleet. Er mist een arm, hand (zelfs meer dan één) en een voet. Toch zijn deze vrouwen indrukwekkend, ze stralen iets uit. 

Wie kijkt naar wie? Op wie zitten zij daar in het Museo Nazionale Romano (Thermen van Diocletianus) pontificaal te wachten? Op ons misschien…

De godin Venus werd geboren uit het schuim van de zee. Botticelli schilderde haar staand op een schelp; Zephyr en Aura zullen haar aan land blazen, de mantel om haar naaktheid te bedekken wordt klaar gehouden.

In Rome zie ik een andere interpretatie in het Palazzo Altemps. Mijn eerste gedachte is een vis in het net met een behoedzame redding.

Het is anders: Venus hijst zichzelf op en wordt daarbij geholpen. Het is geen net, het is een doek waarmee de helpsters een deel van haar naaktheid bedekken, terwijl ze haar bij de oksels omhoog tillen. Let op hoe subtiel die vingers in haar oksels zichtbaar zijn! Een mooie geboorte…