De verkiezingen naderen, het eerste verkiezingsdebat is geweest. Wat zie je? Er staan vergaderstoelen, die hangen lichtelijk achterover. Dat is prima om te luisteren, maar aan de deelnemers zie je dat het ongemakkelijk kan zijn bij een discussie of debat. 

Op een stoel in de ruimte zijn benen zo zichtbaar. Waar laat je ze? Niet gestrekt maar gebogen, over elkaar gekruist? Of de knieën bij elkaar, al of niet geknepen? De benen misschien samen naar een kant opzij?

Bij het praten aan een keukentafel is het makkelijker: je bent er met je hoofd bij en de benen blijven onzichtbaar onder tafel. Ik kijk uit naar wat er te zien is bij het eerste staande debat…

Al bijna twee maanden is de stoep opgebroken vanwege het vervangen van water- en gasleidingen. In de ‘slotgracht’ hier voor de deur is een wirwar van buizen en kabels te zien.

Kennelijk zit er zoveel onder de grond, dat het zelfs voor de vakmensen soms niet meer duidelijk is. In het buurtbericht lees ik dat er sprake is van vertraging van het werk omdat er onbekende kabels zijn aangetroffen.

Dat prikkelt de fantasie. Wat zou er gebeuren als zo’n onbekende kabel per ongeluk wordt doorgeknipt? Valt de straatverlichting uit, loopt de vijver in het park leeg, gaat het carillon van de Martinitoren spontaan spelen?

Wanneer ik over de Kijk in ‘t Jatbrug fiets, valt mijn blik altijd wel op een van de beelden die op de hoeken van de brug staan. Zwaar en veel steen, is een gedachte die dan wel eens boven komt. 

Waar staan die beelden voor? Vandaag heb ik het opgezocht. Ze zijn gemaakt door Willem Valk, en verbeelden een visvrouw, korendrager, koopvrouw en scheepsbouwer. Ze verwijzen naar vroegere activiteiten aan deze kant van de stad.

Niets herinnert meer aan dit drukke leven langs de kades van de Noorderhaven. Behalve de beelden op de brug. Ik ga ze vanaf nu begroeten als ik er langs fiets.

Het is niet de eerste keer dat het misgaat met de overstap in Zwolle. Vanuit onze binnenkomende trein zien wij, de passagiers van de trein van 09.19 uur uit Groningen, de trein aan de andere kant van het perron precies voor onze neus wegrijden.

Twee minuten overstaptijd is in theorie efficiënt, maar in de praktijk blijkt het niet te werken. De mevrouw van de kiosk op het perron vaart er wel bij.

De oplossing: neem zoveel mogelijk een doorgaande trein richting Den Haag of Rotterdam en wind je er niet over op dat je een half uur eerder moet vertrekken. Grote kans dat je dat half uur anders op een tochtig perron in Zwolle had doorgebracht.

Het water van de vijver in het Noorderplantsoen kent een diversiteit aan kleuren. Soms is het bruin, soms wat groenig, maar ook heel donkerblauw, tegen het zwarte aan. 

De afgelopen tijd was het knalgroen als een mooi gazon. Eendenkroos bedekte het oppervlak. De ganzen leken het water te mijden en liepen rusteloos op de stoep en op de straat.

De vijver is intussen – net als de nieuwe studenten – ontgroend, de ganzen hebben hun eigen terrein in het water weer teruggevonden.