Baantjes trekken

Het is heerlijk om een uur lang heen en weer te zwemmen in het zwembad. Het is een meditatieve bezigheid, gedachten komen, gedachten gaan en soms zijn er geen gedachten meer. Op een dag na het trekken van mijn baantjes, besef ik hoe moeiteloos ik door het water glij richting trappetje. Ik moet niks meer, terwijl ik toch zwem! Sindsdien zwem ik op die manier en ploeg me zelden meer woest heen en weer. Ik breng het water in beweging en laat me voortstuwen. Die baantjes gaan vanzelf…

Heen op mijn rug en terug op mijn buik met niet te grote maar wel gecoördineerde bewegingen in een rustig ritme. Een ritme wat past bij mijn stemming en dat kan enorm verschillen. Een droge constatering: hoe vaker ik zo – zonder iets te moeten – zwem, hoe ruimer en krachtiger mijn bewegingen worden en hoe sneller ik door het water ga. 

Het spelletje om van mijn buik via mijn rug door te draaien naar mijn buik. Soms ga ik erbij tellen, drie slagen waarvan twee vooruit in schoolslag, de hele draai op de derde tel en weer door met de eerste tel op mijn buik. Het zijn niet echt drie tellen, maar – voor de insider – ik tel in triolen, dat zorgt voor het prettige doorgaande ritme van bewegen met afwisselend een draai tussendoor links- en dan weer rechtsom en toch door zwemmend in het baantje.

draaien in het zwembad 001 - kopieklein

Vandaag was ik verheugd, het lukte al een tijdje niet meer om over mijn linkerkant die soepele draai te vinden… Dat kan ik eigenlijk niet hebben, want als het rechtsom vanzelf gaat, waar zit ik me dan linksom in de weg? Het blijkt een stug linkerbovenbeen te zijn! In het zwembad is een hogedrukspuit en daarmee heb ik eerst de spieren van dat linkerbeen bewerkt en met succes: het lukt weer! Ik heb mijn draai gevonden!

Stiekumpjes denk ik dan daarna… en nu over de kop? Koppeltje duikelen in het water? Maar wil ik dat echt? Niet denken…misschien doe ik dat ook nog eens zomaar spontaan net als toen ik leerde duiken en de instructie van de badmeester opvolgde: ‘Goed met je neus  je knieën achterna gaan, hup het water in!’ Dat bijzondere gevoel van vanzelfsprekendheid om me te voegen in een draaiing waar geen eind aan leek te komen, dat vergeet ik nooit!