Dit jaar geen ‘long hot summer’, maar een ander soort zomer. Via de media horen en zien we dag en nacht berichten over de Olympische Spelen uit Rio de Janeiro: sport en met heel veel commentaar over ultieme prestaties, waar het om millimeters en om tienden van seconden gaat. Het speelt zich af op een niveau, waar de gemiddelde mens nooit aan toe zal komen. In mijn beroep heb ik te maken met wensen van de gemiddelde mens, die ook boven dat gemiddelde uitstijgt door het hebben van een persoonlijk ongemak.
Een voorbeeld: iemand geeft aan dat achterom kijken pijnlijk is, vooral op de fiets is dat lastig. Bij linksafslaan is dat zelfs ronduit gevaarlijk.
Hoe kijk je achterom? Gebruik je alleen je nek, het bovenste stukje van de wervelkolom of zet je de hele wervelkolom in en wend je je romp naar links? Op de fiets kan je de linkerarm laten hangen om die totale draai nog meer ruimte te geven.
Ik heb een poging gedaan om het te tekenen, want horen en zien helpt om het beter te voelen… Bij het achteruitrijden in de auto, doen we het doorgaans efficiënt met de rechterarm op de leuning van de rechterstoel liggend, dan draai je vanzelf royaler met je romp en geeft dat minder gedoe. Desnoods gebruik je alleen de spiegeltjes, al word je daar niet soepeler van.
Behalve dit voorbeeld komt er op 15 september nog veel meer aan de orde op het mini symposium ‘Op het andere been’.
Informatie te zien op: http://eepurl.com/b6YEIz
observaties |
De zomer is begonnen. Tijd voor vakantie, naar buiten gaan, energie en inspiratie opdoen, goede vrienden opzoeken, naar een bijzondere expositie, werkjes die altijd blijven liggen nu afmaken, boeken lezen, ik stort me daarnaast ook op iets anders…
De komende tijd geen wekelijks blogstukje, want ik ga mijn presentatie voorbereiden voor:
Nuttige weetjes |
Een eindje fietsen, naar buiten de stad uit… In een flits van het voorbijgaan zie ik een jonge vrouw zich op een ongemakkelijke manier voortbewegen. Wat doet ze? Ze loopt op bijzondere hoge hakken en is dat kennelijk nog niet gewend.
Bij iedere stap tilt ze haar knie erg hoog op. Het onderbeen – dat langer is dan normaal door die hakken – hangt er wat verloren onderaan tot ze haar voet gaat neerzetten. Op dat moment prikt ze met de hak in de grond en volgt de voet van achter naar voren met een klapbeweging. Haar lichaamsgewicht wordt wat bonkerig van het ene naar het andere been verplaatst.
Gracieus lopen op hoge hakken vraagt om oefening van een andere techniek, wanneer je dat niet zomaar meekrijgt zoals de vrouwen uit zuidelijke landen. Omdat je benen verlengd zijn door die hakken, is het onderdoor verplaatsen van het been iets anders dan gewoon: je schuift je scheenbeen naar voren en tast met de voorvoet de plek af waar je wilt gaan staan, dan pas volgt de hak. Het lichaam glijdt subtiel boven de vooruitgeschoven voorvoet, al of niet met een opvallende bekkenbeweging.
Bedenk dat dit vergelijkbaar is met de trap af gaan of achteruit lopen, dan doen we dit vanzelf…
observaties |
Waar komt die vlaag van opruimen en schoonmaken ineens vandaan? Er zijn momenten, dat ik met tegenzin signaleer, dat er een reinigingswerkje roept en dat ik de neiging tot uitstellen voel. Bepaalde dingen moeten gewoon, daar denk ik niet eens over, dat zit in mijn systeem.
Die grote vazen van Oma bovenop de kast willen ook wel eens een afwasbeurtje om daarna te glanzen door het licht, wat er doorheen komt. Het duurt altijd een behoorlijke tijd voor ik het in de gaten heb en constateer op dat moment ook de laag stof boven op die kast. Ik troost me dan met de gedachte dat het reinigen daar niet het allerbelangrijkste is, wat er gedaan moet worden.
Mensen, die schoonmaakwerk doen bij oude mensen, vertellen altijd dat ramenlappen een hoge prioriteit heeft, liefst wekelijks. Begrijpelijk, wanneer je je dag grotendeels achter glas doorbrengt, dan wil je er ook perfect doorheen kunnen kijken. In de trein wil ik óók zien, waar ik ben of waar ik langs raas!
Niettemin is het curieus, wanneer die opruim- en schoonmaakwoede me te pakken heeft dat ik amper kan stoppen. Gelukkig gaat zo’n bui vanzelf weer liggen…
observaties |
Het observeren van hoe mensen zich voortbewegen is een bijzondere bezigheid.Ik heb al eens eerder genoteerd dat het terrasjesseizoen daar erg geschikt voor is. Rustig zitten en vooral kijken hoe iedereen voorbij gaat. Ook schoenenwinkels zijn een bijzondere plek om ons loopgedrag te observeren.
Over het algemeen loopt bijna iedereen anders met nieuwe schoenen aan. Alertheid of ze niet knellen of drukken of dat je voet, achter bij de hiel, uit de schoen wipt bij iedere stap. Daarbij kijken we ook nog in een spiegel hoe die schoenen staan.
Hoe we dan lopen? Een kruising tussen een mannequin en een bergwandelaar of het op-eieren loopje of …er zijn heel veel variaties mogelijk!
observaties |
