De puzzel kwam af (zie 22 juli j.l.). Ondertussen ligt er weer zo’n mooie tekening in stukjes van Sempé op de tafel. Het is een afbeelding uit het verhaal van de fietsenmaker die zelf niet kan fietsen.*

Deze puzzel is een stuk moeilijker. Ik begin met de 1000 stukjes op kleur te leggen en leg de stukjes met een rechte kant apart. Zo kan ik aan het kleurrijke middenstuk beginnen en dat afwisselen met de zijkant.

Het blijft een wonderlijke ervaring dat mijn hand soms zomaar een stukje pakt, dat meteen op de juiste plek leg en bovendien zonder erbij na te denken. Die magische hand blijk ik niet alleen te hebben, ook bij andere puzzelaars komt het voor. De magie van het onbewuste brein waarin vormen en kleuren van alle stukjes een eigen leven gaan leiden.

*Het geheim van Raoul Taburin.

We zijn in de tuin: de kleine man, zijn zusje en ik. Niet in de zandbak of blad vegen, maar bollen poten.

We zoeken lege plekjes in de tuin en graven een kuiltje. Ik laat zien hoe je een bol met de neus naar boven erin legt om daarna het gat weer te dichten. De kleine man kijkt naar de appeltjes die in de boompjes hangen.

Zijn zusje brengt een bol, ze gooit hem in het gat en daarmee is het klaar. ‘Hé een rups!’ roept ze. ‘Nee’, zegt de kleine man, ‘dat is een regenworm’. Met veel aandacht wordt er naar die kronkelende regenworm gekeken, de bollen doe ik verder zelf maar…

Plat ogende beelden die op het randje van twee- en driedimensionaal zijn en penningen die niet helemaal plat maar ruimtelijk zijn, dat zijn opvallende kenmerken van het werk van Guus Hellegers*.

Een bijzondere kijk op alledaagse momenten, zoals een zitting van een gematte stoel vanaf de onderkant met aan de ommezijde de zwangere vrouw van bovenaf gezien. Naam van de penning: verwachting.

Als fysiotherapeute leer je te kijken met een anatomisch/medische blik, maar wanneer je zo’n kunstzinnige kijk toe kunt voegen dan zie je méér. Modeltekenen en boetseren zou meer aandacht mogen krijgen binnen de fysiotherapie!

*https://nl.wikipedia.org/wiki/Guus_Hellegers

Er zijn van die momenten dat een mens behoefte heeft aan uitwaaien. Wanneer je in de stad Groningen woont, ga je daarvoor naar Schiermonnikoog.

Dit keer vertrokken we met de waarschuwing: code geel. Dat kwam neer op twee dagen regen met een enkel droog moment. Meer verregenen dan uitwaaien.

Maar het hotel maakte alles goed. De sfeervolle eetzaal, de soepterrine, het vriendelijke in het zwart geklede personeel, de lounge… Alles was nog hetzelfde. Zo hadden we toch een heerlijk uitje, niet op Schiermonnikoog, maar bij Hotel van der Werff.

Minstens één keer per week doe ik een handgeschreven brief op de bus. Intussen is er van alle brievenbussen die voor een kort wandelingetje in aanmerking komen nog maar één over.

Annie M.G. Schmidt schreef een versje over de brievenbus die niet meer wou. Dat was een roje brievenbus, die uiteindelijk zijn klep weer opende voor een jongetje en voor een dame. De brievenbus werd toen nog rojer omdat hij zich schaamde.

Tante Pos heeft van veel brievenbussen de klep gesloten. Zonder ook maar enig schaamrood op de kaken. Het schrijven van een handgeschreven brief op een mooi vel papier wordt zo niet alleen een waar genoegen, maar ook een verzetsdaad. Wij schrijven moedig voorwaarts!