In ieder huis hangt een rol met toiletpapier. Soms rolt de rol onder- en soms bovenlangs.
Een klein persoonlijk onderzoek, vragen waarom het papier hangt zoals het hangt, is verrassend. We denken er amper over.

De een, verrast door de vraag, zegt: “Van bovenaf is handiger, zo scheur je het papier makkelijker af dan wanneer het tegen de muur hangt”. 

Een ander doet het precies andersom en zegt dat het een overgenomen gewoonte is. Bij mij hangt het papier tegen de muur en dat komt door het fietsende mannetje. Met deze stand van de rol fietst hij vooruit en dat oogt beter dan wanneer hij achteruit fietst.

.

Met de trein naar Amsterdam. Buiten op de gevel van het Centraal Station zie ik dat het gebouw, net als de Beurs van Berlage, voorzien is van verheffende teksten. Dat was de tijdgeest van begin vorige eeuw.

Museum Het Schip is een museum met informatie over de Amsterdamse School, een bouwstijl. Ik ben verrast om te zien hoe destijds de sociale woningbouw met veel idealisme gebouwd moet zijn. Huizen, natuurlijk om in te wonen, maar vooral ook mooi. Schoonheid doet de bewoners goed!

De expositie in het museum over het sanatorium Zonnestraal laat zien, hoe anders het leven toen was in vergelijking met nu. Tuberculose was een veel voorkomende ziekte, waarvan men toen dacht dat het met rust en gezonde lucht bestreden kon worden. Inzichten veranderen. Robert Koch ontdekte de tuberkel bacil, dat maakte het sanatorium overbodig. Mooi dat het gebouw er nog is en nieuwe bestemmingen heeft gekregen.

We hebben allemaal gewoonten. Bijvoorbeeld de manier waarop we ons bewegen. Ik trek altijd eerst mijn rechter sok aan, dan de linker, vervolgens eerst mijn linker schoen en dan de rechter.

Gewoonten maken het een en ander makkelijk. Je hoeft niet meer na te denken bij wat je doet. Soms is het goed gewoonten te doorbreken.

Op een druilerige zondag om 10.10 uur naar de film: Once upon a time…in Hollywood van Quentin Tarantino. Het is niet donker buiten na afloop, maar het is het begin van de middag. Beetje raar dat wel, maar volop tijd voor klusjes die eerder bleven liggen.

In Rome zag ik de indrukwekkende plafonds van de Villa Farnesina. Afbeeldingen uit de Griekse mythologie. Mijn oog valt op Hermes.

Over Hermes heb ik al eens verteld dat hij, behalve de god van de zakkenrollers en handelslieden, ook de god van fysiotherapeuten is. Dat laatste vanwege de beweeglijkheid die nodig is voor de fysieke uitoefening van het beroep, maar ook om je mentaal te kunnen inleven in de beweeglijkheid van de ander.

Hermes eerst op het plafond en dan loop ik later langs een bloemenwinkel. Ik zie het symbool van de fleurop levensgroot op de etalage geplakt: Hermes! Dat ik hem hier in Nederland nooit zo duidelijk gezien heb, maar wel in Rome…

Er zijn plekken die een ongelofelijke aantrekkingskracht hebben. Op de een of andere manier wil ik er altijd weer naar toe zowel om iets nieuws te ontdekken als om het bekende weer te zien. Ik voel me dan een beetje als een klein kind die het huis inspecteert of alles er nog is. Dat heb ik met Rome.

Marcus Aurelius in Rome heeft een nieuwe plek gekregen in het Capitolijns Museum. Het imposante beeld staat nu in een grote ruimte en stormt vanuit een hoek de ruimte binnen, zoals een boegbeeld van een schip. Je kunt er niet meer omheen lopen.

Zouden ze gedacht hebben dat je beter voor een paard langs kan lopen dan achterom, vanwege de kans om een trap te krijgen mocht het paard van je schrikken?