Op een van mijn vaste routes door de stad kom ik langs een gebouw waarop met gele letters tussen groene tegeltjes staat: Nijverheidsschool. Het gebouw stamt uit 1922/1923.

Door de klank van het woord heb ik meteen de associatie met bedrijvigheid en bezige bijen. Dat past. In het woordenboek staat: nijverheid is het verwerken van grondstoffen op kleine schaal. Er wordt iets gemaakt, het is een ambacht.

Dat nijvere bezigzijn valt ook op bij kleine kinderen: ze kunnen met veel aandacht en fantasie opgaan in hun spel. Spelen is bezig zijn om het bezig zijn. Ik ben verrast hoe de glijpaal van De vijf brandweermannetjes en Brandweerman Sam nagespeeld wordt en hoe er zo spelenderwijs een fysieke behendigheid ontstaat.

Hoofddeksel is zo’n mooi beeldend woord. Ik moest eraan denken toen ik deze week iemand tegenkwam die een pet op had. Geen achterstevoren gedragen honkbalpet, maar een klassieke ruitjespet. 

Ooit heb ik iemand horen uitleggen dat je, bij het opzetten van een pet, het hoofd naar voren buigt. Dan zit hij klem wanneer je je hoofd weer opricht. Het zou te maken hebben met je schedelbotten.

Het is onbewust. Je zet een hoofddeksel niet recht bovenop je hoofd, zoals je een deksel recht op een pan zet. Een pan beweegt niet uit zichzelf. Wij wel: je naar voren gebogen hoofd voegt zich in het hoofddeksel en richt zich dan weer op.

Haar beeld is in Napels te zien: Afrodite Callipige. Die toevoeging achter Afrodite betekent: met de mooie billen. Hoe mooi ze zijn, lijkt ze zelf ook te willen inspecteren. Zij kijkt over haar rechterschouder achterom terwijl ze met haar linkerhand het gewaad omhooggetrokken heeft om alles goed te aanschouwen.

Vraag je iemand om ook zo achterom te kijken, dan valt op hoe de meeste mensen zich in die eindstand proberen te dwingen. Opvallend hoe een beroepsdanseres zich niet in zo’n dwangstand perst, maar de beweging nadoet die eindigt in deze houding. 

Dit is precies zoals de beeldhouwer Rodin het definieerde: Houding is een verstilde beweging en beweging is het gaan van de ene naar een andere houding. Dit beeld met de mooie billen laat heel mooi zien hoe de dynamiek gehandhaafd blijft, ook al is het moment verstild.

Op een terrasje zag ik een mevrouw zitten met iets bekends. Na een tijdje wist ik het weer. Het was de mevrouw die destijds wankelend binnen strompelde op erg hoge hakken, en mij advies vroeg over haar nek/hoofd/schouderklachten. 

Haar bovenlijf werd bij iedere stap aangesproken om haar evenwicht te bewaren, vergelijkbaar om bovenaan een trap zonder leuning naar beneden te willen gaan, maar de afgrond gaapt je toe. Alleen ze had het zelf niet in de gaten.

Intussen is ze vast met pensioen. Ik kon het niet laten om naar haar schoenen te kijken: comfortabel met een stevige brede hak. Zou ze intussen ook van haar klachten verlost zijn?

Omdat de leuning net te kort is, zie ik altijd hoe bezoek ongemakkelijk vooroverbuigt bij het naar beneden gaan. Zelf ben ik er aan gewend en loop naar beneden zonder me vast te houden bij die eerste stap. 

Maar nu de leuning eraf is om verlengd te worden, betrap ik me erop hoe mijn adem stokt en hoe ik aarzel bij de eerste treden naar beneden. Bovendien gaan mijn armen omhoog zoals bij het lopen over schelpen op het strand.

Na een paar dagen adem ik gewoon door en weten mijn voeten precies wat ze moeten doen om me naar beneden te brengen, mijn armen hangen gewoon naar beneden. Toch is het wel zo veilig dat de verlengde leuning terugkomt…