De musea zijn weer open! In het Singer Museum in Laren zie ik een schilderij, vrolijk van kleur van George Creten.

Het is een vrouw achter de piano. Ik kan het niet helpen, maar mijn beroepsdeformatie wordt acuut gewekt. Ongetwijfeld zit de pianiste gezellig voor zichzelf te pingelen, maar waar is die tweede voet? 

Bovendien bungelt de ene voet er wat bij zonder duidelijke verbinding met het pianospelen. Daarbij zit ze wat charmant naar de schilder gedraaid. De bevestiging dat ze speelt om geschilderd te worden? Wat zou ze spelen? Een gezellig niemandalletje? We zullen het nooit weten. Ze heeft in ieder geval een prachtig blauwe robe aan!

In Huize Doorn, het voormalig verblijf van de laatste Duitse keizer, valt mijn oog op een opmerkelijk meubel: de zadelstoel! Het is een stabiel ding, het staat vast op een plateau met vier pootjes. Geen stijgbeugels, maar een verstelbare voetensteun.

Ik lees dat Wilhelm II op deze zadelstoel zat. Samen met een aflopende lessenaar was dit gezond! Deze zadelstoel markeert zowel het einde van het paard als strijdros als het einde van de aristocratie. 

Intussen is het zadel zonder paard veranderd: geen stoel meer, maar een eenpotige kruk. Soms verrijdbaar met wieltjes, soms flexibel op de poot. Het oergevoel van comfortabel zitten op een paard is niet uit te bannen…

Tijdens de Olympische Winterspelen zijn er veel sporten te zien. Wat opvalt is hoe saai het traditioneel schaatsen is in vergelijking met veel andere wintersporten. Ik zie skiërs salto’s maken en schaatsers snoeihard rondjes rijden alsof een centrifuge ze te pakken heeft.

Voor de meeste mensen zijn die sporten niet weggelegd al kan je zeker door het intense kijken en je in te leven iets van die spanning en coördinatie in je lijf meebeleven.

We zien het kleine kinderen anders doen: op sokken rondjes schaatsen door de kamer, met de handen op de rug en met één hand op de rug de bocht om. Bij de bel voor de laatste ronde twee armen los en dan wijd zwaaiend de finish halen..

Kinderen van zo’n twee/drie jaar willen alles zélf doen! Het valt eerst niet mee om de juiste laars of schoen aan de goede voet te doen of om zelf de rits van je jas open of dicht te trekken. 

Zelf je jas aantrekken leren kinderen nu met een trucje: de jas ligt open met de buitenkant op de grond. Het kind staat aan de bovenkant van de jas, buigt voorover, steekt de armen in de mouwen. De jas kiept over het hoofd terwijl het kind rechtop gaat staan en zijn armen omhoog doet: hoera, zonder hulp de jas zelf aangetrokken!

De bewegingen zijn symmetrisch, met twee armen/handen die hetzelfde doen in het vlak van buigen en strekken. De asymmetrie en de rotaties leren we later: wij trekken onze jas niet meer over ons hoofd aan en we steken één voor één een arm in een mouw.

Elke keer wanneer ik zie hoe een baby van ongeveer een half jaar moeite doet om zich om te draaien en dan het moment dat het lukt, word ik vrolijk.

Ik zie hoe ze haar benen optrekt en ze samen naar links beweegt, het rechterbeen gaat over het linkerbeen heen… helaas ligt haar linkerarm nog in de weg: het lukt nog niet.

Nog een poging! Ze tilt haar hoofd op en draait het naar links: de rotatie van de wervelkolom zet door. Daar is ze dan zelf van haar rug naar haar buik gedraaid en met een andere blik op de wereld kijkt ze om haar heen!