Dag met je handje!
Er staat een foto in de krant van een zangeres, die naar haar publiek zwaait. Zwaait ze echt? Haar hand maakt een gebaar wat op mij eerder de indruk maakt van afwijzing of afhouding dan contact maken of te bedanken voor applaus.
Het dag-zeggen met je hand is cultureel bepaald. Wij leren kleine kinderen met een open gespreide hand iemand ‘dag’ te zeggen. Soms beweegt de hand alleen naar links en rechts in de pols of vooral in de elleboog (dan beweegt de onderarm voornamelijk). Italianen wuiven je gedag door de arm wat te strekken en dan een soort grijpbeweging met de vingers te maken. Een gebaar dat ik uit Tanzania ken en waarmee bedoeld wordt ‘kom dichterbij’.
Wuiven klinkt chiquer dan dag-zeggen of zwaaien. Het tonen van de handrug en de beweging naar de wuivende persoon zelf gericht, een beetje zoals je met een waaier wat koelte probeert te maken, doen wij niet. Dat is het wuiven van Koningin Wilhelmina. Ik zie het voor me op oude filmbeelden die doorgaans nog wat te snel voorbij komen. Dat is passé…
