David Bowie
In het Groninger Museum is de David Bowie expositie geopend! Beeld, geluid… maar ik ben vooral geraakt door het filmpje ‘the mask’. Hetzelfde thema zag ik lang geleden gespeeld in een theater in Parijs door de mimespeler Marcel Marceau. Ik word er nu aan herinnerd hoe indringend dat beeld geweest is… Van beide artiesten zijn filmpjes op youtube te zien. Het is spectaculair hoe traag de tijd verloopt, dat het beeld alleen genoeg is, geen geluid. De versie van Bowie met geluid en spreekstem vraagt eveneens een soort van aandacht. Is dat nog op te brengen? We zijn veel meer geluid en beweging gewend! Willen en kunnen we nog terug naar die vertraging en verstilling?
Mime is een bewegingskunst die we amper meer zien. Oudere mensen koppelen mime direct aan de film ‘Les enfants du paradis’. De man met de trieste blik in zijn ogen en het wit geschminkte gelaat. Ik koester zelf een herinnering van een illustratie uit een kinderboek, waarvan ik de titel nooit meer heb kunnen achterhalen: een pierrot met het witte gezicht staat voor een muur, een ouderwetse lantaarnpaal, en een danseresje met een tutu. Het verhaal erbij is verdwenen, maar het beeld is gebleven. Nu door David Bowie komt dat beeld van lang geleden terug…
Wat is het waarom we iets opslaan van binnen en dat het soms door toevalligheden aangeraakt wordt en weer nadrukkelijk aanwezig is?