Een boterhammetje met jam
We hebben al vroeg geleerd om niet alleen met een lepel, maar ook met een vork te eten. Soms nog een fase waarin een schuivertje wordt gebruikt, de tussenfase om met de linker én rechterhand onafhankelijke bewegingen te kunnen maken zoals dat later met mes en vork noodzakelijk is.
Tussen de middag beperk ik afwas door geen bord maar de broodplank te gebruiken om een boterhammetje klaar te maken en alleen een mes om te snijden.
Echt tafeldekken met mes en vork en een servetje, doe ik alleen tussen de middag als er bezoek is en dan duurt het ook langer, zowel het eten zelf als het opruimen van alle spullen.
Tot ik afgelopen week zin heb in een boterham met jam. De jam kleddert. Geen zin in kleefvingers, kortom ik eet keurig met een echt bord en ben blij met mijn kleine vork.
Dat is de aanleiding dat ik op zoek ga naar de geschiedenis van de vork. Zou er heel lang geleden iemand ook liever geen kleefvingers gehad willen hebben? Of gaat het om het prikken? Ik lees dat de Romeinen met de vork bekend zijn. De vork verdwijnt samen met de sofa. Lodewijk XIV at met lepel en mes. De Engelse koningin gebruikt – volgens de traditie – geen viscouvert, maar twee vorken bij het eten van haar vis.
En die kennis allemaal door het eten van een boterhammetje met eigengemaakte jam…
