Anatomische lessen en Chanel
In het Gemeentemuseum in Den Haag hangen tien geschilderde anatomische lessen bij elkaar, waaronder de twee bekende schilderijen van Rembrandt. Ook in de 17e eeuw wilden mensen zich profileren en deden dat met de middelen die toen voorhanden waren. Het anatomisch onderzoek was nieuw. De daaruit voortkomende kennis werd genoteerd, nagetekend en opgeslagen in boeken. Intussen is er met computeranimatie veel meer mogelijk, maar de basis ligt toch daar.
Kijken naar wat er onder het huid verborgen zit, is in eerste instantie een beetje griezelen.
Op een van die schilderijen (Aert Pietersz, de anatomische les van Dr. Sebastiaen Egbertsz) valt me op hoe sommige gezichten lijkbleek zijn. Ook nu hoor ik gemompel om me heen. Het zien van onze fysieke binnenkant kan een heftige confrontatie teweegbrengen.
De expositie over Chanel in hetzelfde museum laat een andere schoonheid zien. Zij creëerde een tweede huid. De combinatie mode en toch elegant zonder belemmeringen kunnen bewegen. Na de tijd van corsetten en het niet mogen dragen van lange broeken voor vrouwen zijn haar opvattingen ook nieuw.
Ik verbaas me er altijd over dat poppen die kleding tonen, er meestal zo merkwaardig bijstaan. Terwijl ik mijn schetsboekje op schoot neem, valt me op dat niet alleen die poppen aandacht verdienen. Ook de manier van hoe mensen staan wanneer zij door iets geboeid zijn, is de moeite waard.