Plaats
In het theater of in de schouwburg krijg je soms een plek toegewezen waarmee je in eerste instantie niet blij bent. Achter een paal, een lang iemand of een hoofd met veel te veel haar. Jammer. Dat een plek pal vooraan op de eerste rij toch ook niet zo mijn voorkeur heeft, komt vooral omdat het sprookje van lichtvoetigheid bij dans dan absoluut weg is. Gehijg en gebonk op de vloer. Achterin de zaal heeft het publiek overzicht over het podiumbeeld en alle bewegingen lijken vanzelf te gaan. Vooraan zie je gewone zwetende mensen, die heel erg hun best doen om alles als vanzelfsprekend en natuurlijk te laten overkomen.
Toch zag ik ooit iets bijzonders op rij 2! Dansers houden balans niet door in hun enkels te wiebelen, zoals de gemiddelde burger dat heeft bij het staan op één been of bij het staan op de voorvoeten. Nee, ze houden hun balans in het grondgewricht van de grote teen. Anders gezegd, de grote teen draait een beetje. Zoiets zie je alleen als je vlak bij die voeten zit.
In het Muziektheater ging ik naar Die Walküre van Richard Wagner. Ja, op de eerste rij! Solisten bijna op schoot, dirigent en het orkest zo dichtbij alsof ik er deel van uitmaak. De muziek wordt bijna tastbaar in motoriek van de dirigent. Het – bijna onmogelijk om te volgen – verhaal komt over. Ik vergeet dat ik naar muziek luister. Het is de totaalimpressie van het Gesamtkunstwerk!
Niet door de tekst, maar door de klank kan ik al die deugden en ondeugden van de personages en de emotionele weerslag daarvan met al mijn zintuigen ervaren. Zoiets zindert nog dagenlang na…
