Schokbrekers
Veel vragen krijg ik over de trap. Het verbaast me, want de trap is niet zo lastig of moeilijk: allebei mijn benen mogen belast worden.
Meestal moet je eerst omhoog. De meest simpele manier is dit: je pakt de leuning (bij mij is er één en die zit links bij het omhoog gaan) en in je andere hand die elleboogskruk, die je wat tegen een tree kunt fixeren. Het goede been doet een stap en het onwennige been sluit aan. De kruk en je hand aan de leuning gaan een stukje hogerop en je herhaalt de actie. Op de opleiding leerden we: ‘Steeds het goede been het dichtst bij de hemel en het beroerde bij de hel.’
Bij het naar beneden gaan, begin je met het ‘aangedane’ been een stapje naar beneden te zetten en met het andere been sluit je aan.
Nu komt het addertje: op deze manier neigt het ‘aangedane’ been een stijve poot te worden. De knie blijft gestrekt. Dat is veilig. Maar…een been heeft een kniegewricht en die knie kan buigen. Waarom buigt die knie dan niet zo vanzelf? Ik denk dat het wel eens onbewuste angst kan zijn om het been te belasten of dat er een diep gat voor je gaapt als een afgrond. Het been schiet in een afweerpositie zoals jonge hondjes al hun pootjes strekken en weigeren om nog één stap te doen, terwijl hun baas wil dat het beest gewoon doorloopt en aan de riem gaat trekken. Mijn armen hebben net als het kwetsbare been de neiging om ‘jonge hond’ te willen zijn: afweer, afzetten, bevriezen in een strek-stand. Buigen lijkt niet tot de mogelijkheden te behoren en dan sta je bovenaan de trap zoals een angstige zwemmer niet in het diepe durft te springen en met knikkende knieën op het randje blijft staan.
Ga je normaal de trap op en af, dan buigen allebei de knieën. Dat kom je tegen bij de volgende fase, namelijk bij het doorstappen inplaats van aansluiten.
Ik betrap me er zelf ook op. Mijn linkerbeen is ook eerst een jonge hond die weigert. Waarom buigt mijn linkerbeen niet gewoon wanneer ik mijn rechterbeen een stap naar beneden wil laten doen? Ik moet er bij denken en misschien een beetje lef hebben om actief mijn knie en mijn andere elleboog te laten buigen. De hele linkerkant kan dalen, er komt gewicht in mijn been, ik sta er helemaal op: nu kan mijn rechtervoet een treetje lager komen. Zodra ik een ritme vind, loop ik normaal naar beneden met de veiligheid van mijn rechterhand die de leuning vasthoudt. Links kan ik zelfs gebruiken om iets mee te vervoeren. Knieën en ellebogen zijn geweldige schokbrekers!
