Gezichtsveld

In de wachtkamer van de tandarts liggen twee mooie dikke boeken met platen en een dunnetje. Het ene grote boek is een Bosatlas en het andere een boek met foto’s vanuit de lucht. Allebei met foto’s van dezelfde fotograaf: Karel Tomeï. Het dunne boek is van mijn tandarts zelf. Hij ziet vanuit een ultralight vliegtuigje totaal iets anders dan monden met tanden en kiezen: de wereld van bovenaf. Ruimte en wijdsheid, terwijl de mondholte toch wel erg beperkt is wat dat betreft.

Wat me opvalt is het blikveld. Geen foto’s recht naar beneden. Je kijkt wel naar beneden, tegelijk zie je de breedte en ruimte naar voren.
De menselijke anatomie wordt doorgaans in één geïsoleerd vlak nogal statisch afgebeeld: frontaal, van opzij, van achter, van boven en soms van onderaf. Dat maakt het benoemen van een beweging mogelijk. Dat leer je in de allereerste les bij anatomie.

van achter en driekwart 001klein

De afbeelding van een kunstschilder kan meer zeggingskracht hebben over hoe iemand staat of zit omdat je naar meerdere vlakken tegelijk kijkt. Een schuine blik is niet het juiste woord, van driekwart zeg je dan bij een tekening waarbij je bijvoorbeeld een beetje achterkant en een beetje zijkant ziet.
Eerlijk is eerlijk, ik hou daarvan. Puur omdat je meer ziet, vergelijkbaar met die luchtfoto’s. Afstand nemen kan in alle opzichten erg verhelderend zijn.