Vrouwen voor het voetlicht
Soms is er iets, waarmee je geconfronteerd wordt. Onbewust blijft het hangen, vervolgens kom je het steeds weer tegen. Een bekend fenomeen!
Afgelopen week kreeg ik een link doorgestuurd, een film gemaakt in Turiani Hospital, Tanzania, waar ik in 1974/1975 gewoond en gewerkt heb. Herken ik het nog? Met de ogen van nu valt het me op, hoe puur die Afrikaanse non is en hoe ze over haar werk vertelt om het ziekenhuis vooruit te helpen. Het ziekenhuis is belangrijk voor de mensen uit de hele regio en daar zet ze zich voor in: voor de mensen. Zij is bezig met het vervullen van een levensopdracht. Zijn er hier ook mensen, die op haar manier kunnen vertellen over het besturen van een ziekenhuis? Of heeft dat met iets anders te maken?
In het museum Catharijneconvent Utrecht is momenteel de expositie ‘Vrouwen voor het voetlicht’ te zien. Ook over vrouwen met een opdracht in het leven. De expositie begint met martelaressen. Later in de tijd komen er vrouwen in beeld, waarschijnlijk met de instelling zoals van die Tanzaniaanse non uit Turiani. Het valt me op hoe streng en ernstig de geportretteerde vrouwen overkomen. Was het alleen de tijd waarin men ernstig afgebeeld werd of was het de serieuze zaak waarmee ze bezig waren? Is het de cultuur of is het misschien tijdgebonden? Hoe dan ook: het beeld van het opgewekte en van het vertrouwen van de Afrikaanse blijft wel bij me hangen.
