Na de winterslaap
Ze zijn er weer: de crocusjes, winteraconietjes, het longkruid en de reisgidsen, intussen uitgebreid met reisaanbiedingen via nieuwsbrieven per e-mail.
Na de winter worden we massaal aangesproken hoe we onze grenzen kunnen verleggen. Ik vraag me altijd af: ‘wil ik wel weg?’ De Stad is anders in de zomer, het ommeland is mooi, de rust is neergedaald en in de tuin is het prettig toeven. Waarom dan weggaan?
Toch kan ik zomaar de kriebels krijgen om weg te gaan en doe het dan ook. Is het de behoefte aan andere lucht? Getrokken door een bericht in de krant over een expositie in Amsterdam of Den Haag? Heimwee naar Parijs? Verlangen om te zien of het er in den vreemde werkelijk zo uitziet als het opgeroepen beeld door het lezen van een boek of na het zien van een film… Pure romantiek vermengd met nieuwsgierigheid: hoe zou het zijn om zélf in die trein met schemerlampjes te zitten en met mooie kleren aan bediend te worden door een ober in het wit? Het toeven in de modder van een middeleuropees Kurort of de sfeer van weleer proeven in een koffiehuis in Wenen of Boedapest? Hoe ruikt het in Indonesië? Hoe ziet dat groen van ‘de gordel van smaragd’ er in het echt uit? Hoe is het om in een land als Japan te zijn, waar je de taal niet spreekt en woorden ook niet kunt lezen? Er is genoeg wat trekt en mijn fantasie wekt…
Deze fase van dromen van verre landen, andere geuren en smaken heb ik nodig als eten en drinken. Al blijf ik zomers zitten tussen de geraniums, het doet er niet toe: de romantiek van de verbeelding is niet te versmaden om dan later ineens zomaar – in een bijna onbewaakt moment – m’n biezen te pakken en in het onbekende te stappen.
Reacties
Comments are closed.
Ja de zomer thuis, niet te versmaden, dat is heerlijk, eindelijk die struik zien bloeien of die vogel horen zingen, dus gewoon genieten van de rust als iedereen wel uitgevlogen is. Zomaar overal in de stad door kunnen rijden en parkeren. fietsen zonder van de sokken gereden te worden. En dan eindelijk iemand opzoeken die je al zolang niet gezien had. Of wat denk je van al die vergaderingen die ineens niet nodig blijken te zijn. Hoera. de zomer.
Maar zover is het nog lang niet, die mooie dingen om op te laden en nieuwe ideen op te doen moeten we nog maar even elders zoeken.
Soms ver weg naar verleidelijk oorden, soms gewoon dichtbij een mooi schilderij of een mooie kerk in de buurt. Dus eerst maar lente met reiskriebels en al. Oei waar gaan we naar toe