Actie!
Iedereen kent die momenten dat er zo’n stemmetje van binnen tegen je zegt: ‘toe, ruim die boel eens op!’ Of: ‘maak dat werkje nu eindelijk eens af!’ En dan de reactie… ik doe het niet. Het blijft wel stilletjes knagen. Tot het moment dat de maat vol is. Ineens komt het besef dat ik – mogelijk omdat ik iets niet kon vinden – aan het opruimen geslagen ben. Ik ben spontaan de langzaam gegroeide stapeltjes aan het afbreken. Of heel simpel: de vuilniszak wegbrengen.
Iedereen heeft wel van die persoonlijke weerstandsmomenten voor bepaalde werkjes. Ben je eenmaal begonnen dan lijkt het vanzelf te gaan met uiteindelijk dat voldane gevoel van tevredenheid.
Ik ben altijd weer verbaasd hoe die momenten van actie over me komen. Zou iemand tegen me zeggen dat ik dit of dat moet doen, dan loopt mijn weerstand op. Daarbij komt, dat het met opgewekte tegenzin ook niet wil lukken. Het merkwaardige is, dat ik nog een tijdje allerlei uitvluchten weet te verzinnen en toch en passant veel andere nuttige werkjes opknap. Hoogstwaarschijnlijk tot ik niets meer kan verzinnen, pas dan is de tijd werkelijk rijp om gehoor te geven aan dat stemmetje van binnen: actie, geen geteut meer! Er zijn ook momenten dat ik zeg er geen zin in te hebben of ventileer dat ik tegen iets op zie omdat ik niet precies weet hoe ik het moet aanpakken of het geduld er niet voor kan opbrengen. Merkwaardig als er dan hulp aangeboden wordt, ga ik spontaan zelf tot actie over. Of ik realiseer me dat het niet-doen op termijn vervelender consequenties heeft dan me bijelkaar te rapen en het aan te pakken. Of is het prettiger om samen een klusje te klaren?
Hoe dan ook: ik ben in beweging gekomen! Hoort het bij het begin van het nieuwe jaar? Hoort het bij de voorjaarsschoonmaak, ook al is het nog januari met voorzichtige eerste tekenen van lente in de tuin? Zit het in de sterren? Is het misschien overwinnen van een onbenoembare latente angst?
Geen idee, achteraf ja achteraf, dan moet ik er om glimlachen: het was dus weer eens zo laat! Van al die actie heb ik wel weer een tijdje plezier…tot de volgende hobbel naar alle waarschijnlijkheid.
n.b. Het bijzondere van dit stukje is dat vanuit de (toegepaste) neurowetenschappen er verklaringen zijn, hoe en waarom het zo werkt. Bovendien dat het niet bij iedereen zo werkt. Dat is dan bepaald niet altijd te wijten aan gebrek aan discipline, luiheid of een andere karaktereigenschap zoals vaak verondersteld wordt.
