Een blik over de grens
In het vorige stukje keek ik niet voor niets met een dromerige blik naar boven naar de lucht.
Ik vloog over Moskou naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan*. Een land in Centraal Azië. Een land met een ver teruggaande geschiedenis. Alexander de Grote* trok erheen en vond er zijn vrouw Roxane. Een land waar zo’n 600 jaar geleden de wiskunde, sterrenkunde* en geneeskunde op hoog niveau beoefend werd. Een land waar een belangrijk man ook vrouwen stimuleerde om zich te ontwikkelen. Een land waar oost en west elkaar troffen: de zijderoute. Het land met de vele blauwe en groene koepels. Tot zover een paar trefwoorden.
(tekening uit mijn dagboekje: mausoleum in Chiva*)
In zo’n land wonen ook mensen, die nu leven en werken. Net als wij proberen ook de mensen daar om hun werk efficiënt te doen. Ik zag een fijnschilder aan het werk. Hij had een plankje onder zijn polsen gelegd om een vast punt te creëren om dunne lijntjes te kunnen maken zonder bibberen of trillen. Dat vraagt een subtiel evenwicht van de buigers en strekkers van zijn hand. De spieren van de rest van zijn armen kunnen door dat plankje ontspannen. Ook zijn ademhaling gaat rustig door.
Ik moest even aan beeldschermwerkers denken…
* bij het aanklikken met de muis verschijnt de link met meer informatie.
Reacties
Comments are closed.
ha Rike, wat een leuk stukje over een ervaring tijdens jouw mooie reis. Spannend hoe je de geschiedenis terugplaatst in onze tijd.