‘Later als ik groot ben, dan…‘ Dat is een gedachte, die je koestert als je klein bent en op tijd naar bed gestuurd wordt of als je niet naar de televisie mag kijken voordat je huiswerk af is.
Daarna volgt doorgaans een periode met ambitie en ondernemerszin na een opleiding. Zoeken naar balans tussen werk, huis, familie, vrienden en ontspanning. Ook je kennis en ervaring kunnen doorgeven en overdragen.
Nog een sprong in de tijd: de tijd van pensionering.
In het Frans spreekt men van retraite, zich terugtrekken. Dat laatste is echt niet achter de ramen naar buiten turen, maar selectief de dingen doen waar je je prettig en tevreden bij voelt. Dat kan écht als je groot geworden bent!
In het museum Plantin-Moretus in Antwerpen valt mijn oog op een gezegde van Erasmus: ‘Terug naar de bron’. Naar welke bron vraag ik me af…
Terug naar de veilige wereld van je jeugd? Terug naar ‘Het Dorp’? Zoals gezongen door Wim Sonneveld en nu zelfs te horen bij een reclame op de televisie. Vanmorgen zag ik hoe een tjalk – weliswaar uitgerust met een motor – door de stad voer, in alle opzichten toch heel anders dan de huidige containerschepen…
Ieder beroep heeft zijn basisvaardigheden, dat is ook een bron waar je op kunt terugvallen, terwijl je ook vooruitgang wil en het experiment aangaat.
In de tuin begint het ieder jaar opnieuw. Ook terug naar de bron, naar het begin van de kringloop van seizoenen? Wat zou Erasmus nou precies bedoeld hebben?
Renoir schilderde ze zo mooi: de appelwangetjes, blozende wangen. Het roept een sfeer van vrolijkheid, enthousiasme en energie op.
We zetten een houten tafel in de was. De tafel was ruw en bleek. De was ruikt ouderwets en degelijk. Bijna twee potten bijenwas zuigt het blad in zich op.
Even wat opgeschuurd en nóg een laagje was, uitwrijven met een wollen doek tot het blad gaat glimmen en heerlijk glad aanvoelt. De tafel is bijna net als die blozende wangen op de schilderijen van Renoir.
Wat is rust? De tuin lijkt uit te rusten in de winter. Het blad is gevallen op wat uitzonderingen na. Er is weinig daglicht, dat bevordert het groene niet. Bij witlof willen we dat. Hier in de tuin bloeien sneeuwklokjes, die houden kennelijk wel van het weinige licht en dat het minder koud is vermoedelijk.
Beren doen een winterslaap en vallen dan kilo’s af. Er zijn mensen die graag een beetje beer zouden willen zijn, rust om het lijf z’n proporties terug te laten vinden. Kippen gaan op stok als het donker wordt. Soms denk ik zelf grote verwantschap met kippen te hebben, niet zozeer het kakelen als wel het naar bed willen als het donker wordt.
Wat gebeurt er in rust? Baby’s groeien tijdens de slaap, planten mag je niet in het donker verplanten of in de winter willen stekken. Bollen wachten onder de grond tot het tijd is, planten en bomen wachten ook op het juiste moment om blad krijgen. En mensen? Iedereen heeft zijn eigen ritme van rust en beweging…
De expositie ‘Ik, Maria van Gelre’ trekt me aan vanwege de geëxposeerde bladzijden uit haar getijdenboek (1380-1429). Die bladzijden zijn gemaakt aan het eind van de Middeleeuwen, de tijd van graafschappen en hertogdommen. Ik weet er weinig van…
Een tipje van de sluier wordt opgelicht. Ook toen werden afspraken vastgelegd zoals het contract van het huwelijk van Marie d’Harcourt met Reinald IV, hertog van Gulik en Gelre, laat zien. Ook huishoudelijke uitgaven van het hof zijn bijgehouden.
Er werd langdurig onderhandeld o.a. over de opvolging van de hertog, want zijn huwelijk met Maria was kinderloos gebleven. Heel verstandig, want een goede regeling van tevoren voorkomt herrie of oorlog! De documenten zijn letterlijk bezegeld en heel mooi ook!
