In de trein richting Parijs wordt me gevraagd of ik platwater of bruiswater wens. Het Vlaams heeft prachtige woorden. Water is water, maar hoe kijk je er naar en hoe benoem je het? Wat kijken wij vanuit de Nederlandse taal dan saai. Water is water of gespecificeerd: kraanwater. Dat is water zonder prik. Water met prik benoemen we doorgaans naar het merk: een Spa-tje.
Nog een voorbeeld: wij hebben het over een vouwfiets. Klinkt plooifiets niet veel aardiger? Een fiets die zich zo plooit dat hij minder ruimte inneemt en hanteerbaar wordt als een koffer.
Prik is iets wat je voelt, maar bruisen hoor je. Eau con gaz zegt het al dat de gasbelletjes in het water naar boven borrelen. Dat is beweging!
Vouwen is de handeling nodig om een fiets van volume te laten veranderen, meestal kleiner. En plooien? We hebben het wel over een plooirok, dat is grappig want die plooien kunnen een rok juist groter maken. We houden ons gezicht in de plooi als dat wenselijk is. Ja, die fiets moet ook maar in de plooi blijven als hij opgevouwen is.
Geen categorie |
In de trein zijn coupé’s waarop de ramen de woorden STILTE en SILENCE zichtbaar zijn. Merkwaardig genoeg lees ik altijd het Franse woord voor stilte. Mogelijk door de titel van een boekje wat destijds populair was voor je eindexamenlijst: Le silence de la mer. Een dun boekje. Eén zin is me bijgebleven: ‘Je vous souhaite une bonne nuit!’
Silence op z’n Engels uitgesproken roept bij mij iets anders op, namelijk een liedje of beter gezegd een song: Silence is golden…
Mijn oog valt op een nieuw icoon in de trein, een intercity tussen Zwolle en Deventer. Wat is dat?
Twee mensen die rottig zitten met een wolkje erboven met twee pijltjes. Kennelijk praten ze met elkaar en dat is toegestaan.
Ik vraag me af wat de NS nu bedoelt? Vast niet zoiets als: Hier graag uw discussie over de zitplaatsen met het gebrek aan beenruimte, geen prettige steun in je rug, je glijdt onderuit of het tafeltje voor een laptop is verdwenen…Ik zit daarna erg prettig in de Sprinter die me vlot van Deventer naar Apeldoorn brengt.
Geen categorie |
Afgelopen week kwam het ter sprake dat wij hier zoveel sneller zijn gaan spreken.
De telefoon gaat: iemand probeert me in sneltreinvaart wat aan te smeren. Zo snel dat ik me afvraag wat hij me eigenlijk wil verkopen. Ik attendeer hem dat hij niet te volgen is zo.
Later lees ik een verslag van een bezoeker aan een zen-tuin. Hij schrijft dat het gaat om de ruimte tussen de stenen en bovendien om te genieten van de schoonheid.
Zou het met spreken hetzelfde zijn als met die ruimte tussen de stenen? Of met het lopen? Langzaam lopen is een stuk lastiger dan snel lopen. De adempauze met spreken, de plek van een punt of komma en de … zoals in de boeken van Couperus.
Een krachtige toespraak heeft veel momenten van pauze, stilte en rust.
Nu ben ik eigenlijk benieuwd of de snelle stem van de telefoon wel langzaam kan lopen…maar dat zal ik nooit te weten komen.
Geen categorie |
We zijn in een ‘niet in kaart gebracht’ gebied in Nederland. Onverharde wegen, bosranden, weilanden, veengebieden en pikzwarte nachten.
Ook hier is beweging. De wolken in de lucht. Op het land een kudde koeien, die zich al grazend langzaam verplaatst naar de andere kant van het begrensde land. De bomen deinen door de wind en maken een ruisend geluid. Uit het keukenraam kijk ik naar buiten en zie een ree met twee kalfjes achter zich aan voorbij flitsen.
Zingende en fluitende vogels met geluid dat ik niet kan thuisbrengen. Konijnen en hazen op het gras naast het huis, een mol zit er onder de grond en laat ‘s morgens een nieuw zwart bultje zien waar hij geweest is. En binnen steeds maar weer die vliegen… Het beweegt hier, rustiger en trager dan in de stad.
observaties |
De tuin zuigt alle regen op. Het is nu erg mooi groen. Door het gewicht van het water worden de rozen, zeker die in trossen groeien, erg zwaar. Ze gaan hangen en hebben een steuntje nodig. Gelukkig hebben wij mensen er geen last van dat ons hoofd letterlijk te zwaar wordt door de regen, al laten sommigen onder ons wel eens het hoofd hangen. Ik denk daarbij dan eerder aan het beeld van een geknakte tulp dan aan een roos overbelast door de regen.
Ik zie meer. Iets zwarts op de steentjes…
Bij onderzoek blijkt dat het een uitwerpsel van een egel is. De komende avonden zal ik in de tuin kijken en luisteren of ik iets van geritsel hoor. Egels zijn toch wel aardiger bezoekers dan slakken…
observaties |
