In december steekt het crocusje zijn neus tussen de steentjes van het pad en bloeit ongeveer zes tot acht weken later. De boom voor het huis heeft een halfjaar blad en is het andere halfjaar kaal. De boom ernaast is later, bovendien nooit eerder dan in mei en hij blijft altijd zuinig in het blad.

In mei zijn er pioenen. Op 21 juli (de verjaardag van mijn oma) bloeit de donkerblauwe clematis met grote bloemen. De rozen bloeien vooral in juni en gaan soms nog wat door tot in december. Dahlia’s horen bij bloemencorso’s op het eind van de zomer.

Ook in het klimaat zit beweging. Zijn straks deze merktekens van het jaar verschoven? Afwachten en over tien jaar vergelijken.

Bij het leren van een nieuwe vaardigheid doen we altijd te veel. We geven teveel druk, we zetten te veel kracht, kortom we willen meteen te veel. Ook bij het schrijven van deze stukjes of bij icoontjes gaat het om de kunst van het weglaten.

In België valt mijn oog op het bord fietspad: een fiets met trappers, pedalen en een kettingkast. Het is een herenfiets zonder spaken. De fiets zweeft niet, hij staat op een dun lijntje. De fiets gaat van rechts naar links.

Terug in Groningen zie ik een bord verboden te fietsen. Een figuurtje met een los hoofd, zonder voeten, geen trappers en fietst in het niets naar rechts. De NS heeft een fiets zonder trappers, zonder kettingkast en bovendien mens-loos. De rijrichting is van links naar rechts.

De KLM heeft een plastic bekertje met een tulp én een fiets. Goed kijken, die fiets heeft een kettingkast én trappers, de rijrichting is naar links.
Zou er echt een verband bestaan tussen de rijrichting en trappers met pedalen?

Hier in de tuin is een appelboompje geplant. Er staat een korte en een lange bamboestok naast. 

Het boompje is uitgegroeid en ik heb het bovenste stuk met bindtouw aan de lange stok vastgemaakt zodat de groei mooi rechtstandig omhoog begeleid wordt.

Boomfysiotherapie als hulp voor de boomverzorger is hiermee een feit.

Op de terugreis van Utrecht naar Groningen zegt, ter hoogte van Urk, de stem van de routeplanner dat ik rechtsaf moet slaan richting Schokland.
Wat is dat nu, denk ik, het is wel druk op de weg. Straks stagnatie? Een file, waarvoor ze me denkt te behoeden?

Ik volg haar suggestie en beweeg mee, zie Schokland.. Ook daarna een prachtige rustige 80 kilometerweg met rustieke plaatsjes als Blokzijl, Vollenhove en Sint Jansklooster ( kwam daar niet een schaatser vandaan?). Het rijdt zoals vroeger in de 2CV…

Wat is het verrassend om af te wijken van een gewoonte. Bovendien niet later thuis dan gepland.

Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeiffer leest als een trein! Ik neig om eraan toe te voegen ‘als een trein zonder vertragingen’. Het is heerlijk dat het een ouderwets dik boek is, tegelijk is dat ook een klein nadeel gezien de handzaamheid. Het is even zoeken naar een comfortabele houding om zo’n dik boek te lezen.

Hardop heb ik gelachen en ik bewoog mee met de gemoedstoestand van de ik-figuur. De verhalen in het verhaal zetten me aan het denken…

Ga ik er meer over vertellen? Ik aarzel, nee ik doe het niet. Lees het zelf!