In tegenstelling tot grote publiekstrekkers als het Louvre of het Musée d’Orsay heerst er in het Musée des Arts et Métiers een grote rust. Het kraakparket en de vitrinekasten versterken de sfeer van verwondering en bewondering voor al die uitvindingen door de tijd heen.

Er zijn vitrines met modellen van werktuigen, meetinstrumenten en fascinerende machines van gietijzer, allemaal voorlopers van apparatuur die we nu gewoon vinden. Ook de slinger van Foucault hangt er.

En er staat een rijtje fietsen. Wanneer ik ernaar kijk, ben ik toch blij dat de fiets zich verder ontwikkeld heeft. Zo’n hoge vélocipède lijkt me toch echt helemaal niets in de drukte van het huidige verkeer!

Mijn blik viel op een echtpaar. Ze zaten samen aan een tafeltje te dineren.

Verrassend om te zien hoe ze op eenzelfde manier gebogen voor hun bord zaten, allebei de knieën gebogen en met dezelfde sneakers aan de voeten die zich met de tenen afzetten tegen de grond.

Een mooi spiegelbeeld. Zouden ze ook voor hetzelfde menu gekozen hebben?

De twee kleine logé’s liggen boven zoet te slapen. Stilte na al die bruisende energie om ons heen.

Beneden valt mijn oog op twee paar schoentjes, schoentjes die staan te wachten op de volgende dag om weer met veel energie een stapje verder te komen in het ontdekken van de wereld.

Nog voordat de schoenen aan zijn gaan ze volledig op in het spelen met twee grote dozen. Die dozen zijn dan een huis, een boot en ze worden een glijbaan voor autootjes. Nee, die dozen moeten nog maar even niet bij het oud-papier…

De puzzel kwam af (zie 22 juli j.l.). Ondertussen ligt er weer zo’n mooie tekening in stukjes van Sempé op de tafel. Het is een afbeelding uit het verhaal van de fietsenmaker die zelf niet kan fietsen.*

Deze puzzel is een stuk moeilijker. Ik begin met de 1000 stukjes op kleur te leggen en leg de stukjes met een rechte kant apart. Zo kan ik aan het kleurrijke middenstuk beginnen en dat afwisselen met de zijkant.

Het blijft een wonderlijke ervaring dat mijn hand soms zomaar een stukje pakt, dat meteen op de juiste plek leg en bovendien zonder erbij na te denken. Die magische hand blijk ik niet alleen te hebben, ook bij andere puzzelaars komt het voor. De magie van het onbewuste brein waarin vormen en kleuren van alle stukjes een eigen leven gaan leiden.

*Het geheim van Raoul Taburin.

We zijn in de tuin: de kleine man, zijn zusje en ik. Niet in de zandbak of blad vegen, maar bollen poten.

We zoeken lege plekjes in de tuin en graven een kuiltje. Ik laat zien hoe je een bol met de neus naar boven erin legt om daarna het gat weer te dichten. De kleine man kijkt naar de appeltjes die in de boompjes hangen.

Zijn zusje brengt een bol, ze gooit hem in het gat en daarmee is het klaar. ‘Hé een rups!’ roept ze. ‘Nee’, zegt de kleine man, ‘dat is een regenworm’. Met veel aandacht wordt er naar die kronkelende regenworm gekeken, de bollen doe ik verder zelf maar…