Op de fiets in de stad ruik ik een speciale geur. Waar komt dat nu toch vandaan en wat is het? 

Ik fiets iemand voorbij, kijk opzij en zie een slordig gerolde peuk in de hand van de fietser. Aha, het is dus hash wat ik ruik.

Apart is, nu ik dit uren later noteer, dat die geur oproepbaar lijkt te zijn. Dat lukt ook met mimosa of verse koffie. Gelukkig kan mijn reukorgaan ook vergeten, bijvoorbeeld die stank uit de tijd dat docenten voor de klas nog een sigaretje opstaken…

Staalblauwe lucht, zon en het is fris. We lopen een rondje door het Noorderplantsoen. Er zijn mensen die hun hond uitlaten en ouders die met hun kinderen een frisse neus halen.

We zien een clubje jonge vrouwen – allemaal met paardenstaart – die onder leiding van een trainer op harde muziek hun workout doen.Verderop treffen we twee buurtgenoten die de papegaai zoeken en hem maar niet kunnen vinden. Zij zijn bekend met bijna alle vogels hier.

Op het terras van het paviljoen (architect S.J. Bouma, 1930) strijken mensen neer om van een kopje koffie te genieten. Het is zondag!

De musea zijn weer open! In het Singer Museum in Laren zie ik een schilderij, vrolijk van kleur van George Creten.

Het is een vrouw achter de piano. Ik kan het niet helpen, maar mijn beroepsdeformatie wordt acuut gewekt. Ongetwijfeld zit de pianiste gezellig voor zichzelf te pingelen, maar waar is die tweede voet? 

Bovendien bungelt de ene voet er wat bij zonder duidelijke verbinding met het pianospelen. Daarbij zit ze wat charmant naar de schilder gedraaid. De bevestiging dat ze speelt om geschilderd te worden? Wat zou ze spelen? Een gezellig niemandalletje? We zullen het nooit weten. Ze heeft in ieder geval een prachtig blauwe robe aan!

In Huize Doorn, het voormalig verblijf van de laatste Duitse keizer, valt mijn oog op een opmerkelijk meubel: de zadelstoel! Het is een stabiel ding, het staat vast op een plateau met vier pootjes. Geen stijgbeugels, maar een verstelbare voetensteun.

Ik lees dat Wilhelm II op deze zadelstoel zat. Samen met een aflopende lessenaar was dit gezond! Deze zadelstoel markeert zowel het einde van het paard als strijdros als het einde van de aristocratie. 

Intussen is het zadel zonder paard veranderd: geen stoel meer, maar een eenpotige kruk. Soms verrijdbaar met wieltjes, soms flexibel op de poot. Het oergevoel van comfortabel zitten op een paard is niet uit te bannen…

Tijdens de Olympische Winterspelen zijn er veel sporten te zien. Wat opvalt is hoe saai het traditioneel schaatsen is in vergelijking met veel andere wintersporten. Ik zie skiërs salto’s maken en schaatsers snoeihard rondjes rijden alsof een centrifuge ze te pakken heeft.

Voor de meeste mensen zijn die sporten niet weggelegd al kan je zeker door het intense kijken en je in te leven iets van die spanning en coördinatie in je lijf meebeleven.

We zien het kleine kinderen anders doen: op sokken rondjes schaatsen door de kamer, met de handen op de rug en met één hand op de rug de bocht om. Bij de bel voor de laatste ronde twee armen los en dan wijd zwaaiend de finish halen..