Met jonge kinderen naar Museum Voorlinden. In de tuin staat een rij beelden achterelkaar opgesteld. Het is een vrolijke variatie op de bekende serie van de evolutie van de mens. De kinderen doen spontaan een aantal van die houdingen na.

Ook binnen is er zo’n beeld. De man lijkt met zijn voeten vastgeplakt aan de muur. Ik zie de kinderen kijken: hoe doe je dat nou?? Een aanloopje en even met je voetzolen de muur aantikken en dan… op de grond vallen?

Nee, toch maar even kijken. Dit is toch wel even erg raar…

Ruim 20 jaar geleden maakte ik een foto van keurig op een rij geparkeerde scooters en motoren. Zulke rijen kenden we in Nederland nog niet. Intussen hebben we ze ook, maar dan gaat het vooral om fietsen. Eindeloze rijen fietsen in de binnenstad en bij de stations.

Een nieuw fenomeen in Rome gesignaleerd: keurige heren in pak met stropdas op een elektrische step.

Hoelang zal het duren voordat wij hier in ons straatbeeld dat ook zullen aantreffen? Of zijn ze er misschien al, die heren op de step?

We nemen de bus vanaf het hoofdstation Groningen naar Emmen. Het is niet druk. Mensen zeggen elkaar gedag. Er zijn maar een paar tussenstops. Het is comfortabel.

Hoe anders is die weg wanneer je zelf achter het stuur van de auto zit. Het is een beruchte tweebaansweg. Er staan borden dat je op de weg moet letten!

Nu in de bus is mijn ervaring van die weg totaal anders! In de bus zit je veel hoger dan in een auto. Het tegemoetkomende verkeer verdwijnt min of meer omdat je eroverheen kijkt. Bovendien kan ik nu echt opzij kijken naar het groen van de omgeving en dat is echt groen!

Eigenlijk horen ze thuis in Egypte. Daar waren nijlganzen van oudsher heilige vogels die al 4000 jaar geleden op muurschilderingen werden afgebeeld. Hier rond de vijver van het Noorderplantsoen worden ze beschouwd als exoten, vogels die hier eigenlijk niet thuishoren en het ecologisch evenwicht verstoren.

Dit jaar krijgt een paartje nijlganzen hier in het plantsoen zes jonkies. Pa en ma bewaken hun kroost fanatiek. Terwijl we geen enkel eendenkuiken groot zien worden, blijven alle nijlgansjes in leven.

Afgelopen week was er een enorm spektakel: iemand stopt een van die kleintjes in een zak. Vader en moeder gaan met veel herrie en vleugelgewapper in de aanval! Het blijkt onschuldig te zijn. We zien geen stropers die zich verzekeren van een maaltje nijlgans, maar biologen die de vogels ringen en zo proberen te achterhalen waarom de nijlgans hier zo succesvol is.

Kleine kinderen kijken altijd even rond of alles nog bij het oude is. Later wijzigt dat patroon en vallen veranderingen lang niet altijd op.

Tenzij ze wel heel erg in het oog springen. Het is schrikken als op de plek van voorheen gewone landbouwgrond ineens een groot zonnepark verrezen is. En die lelijke loods op de achtergrond, zou daar echt geen plek meer voor zijn geweest op een industrieterrein?

We zijn terug op de plek waar we graag toeven. Door de bomen blijft de nieuwe lelijkheid uit het zicht. ‘s Avonds zien we dit keer geen reeën, maar een haasje dat vrolijk over het gras huppelt. Toch fijn, dát vertrouwde beeld is gebleven…