Het herlezen van oude Maigret boekjes (Zwarte Beertjes) is bijzondere ervaring. De vertraging in de verhalen en de nauwkeurige beschrijving van de plekken in Parijs waar de commissaris zich bevindt, passen in de laatste week van verstilling hier in Groningen, voordat de hectiek van de KEI-week en Noorderzon weer in alle hevigheid over ons heen komen.

Commissaris Maigret lijkt zich nooit te haasten, hij verplaatst zich bedaard te voet, neemt soms de métro of stapt op de bus. Toen hadden sommige bussen nog een open achterbalkon, heel prettig voor de pijprokende Maigret. Er wordt veel en smakelijk gegeten en gedronken. 

Je waant je in een Parijs van vroeger. Dat is heerlijk en daarom neem je graag voor lief dat er niets klopt van de ontspannen manier waarop de verschillende moorden worden opgelost.

Vanmorgen fietste ik langs Niemeyer (tabak), de vestiging hier in Groningen wordt binnenkort gesloten. De zoetige geur van de tabaksverwerking verdwijnt voorgoed. Er zijn in de loop der jaren meer industriële geuren uit de stad verdwenen, bijvoorbeeld de geur van koffiebranden en van de suikerfabriek. 

De allereerste Maigret, over de Franse commissaris van politie die een moord moet oplossen, speelt in Delfzijl. Het is geschreven in 1931. Het valt Maigret op dat het in Nederlandse cafés naar jenever en verschaald bier ruikt, kennelijk anders dan wat hij in Frankrijk gewend is.

Wat zal er over zo’n honderd jaar geschreven worden over geuren? Geen rokerslucht, geen uitlaatgassen…

In de zomer is er levendig verkeer door de stadse wateren. Als fietser mopper je daar dan wel eens op: alweer die brug open! Er is een terrasje vlakbij een brug, van daaruit kijk je heel anders naar alle verschillende voorbijgangers op het water.

Een nieuw fenomeen is stand-up paddle surfen. Dat is een plank met iemand die rechtopstaand rustig peddelend voorbijkomt. Eigenlijk nooit alleen, meestal in gezelschap van nog zo’n peddelaar kabbelen ze samen babbelend voort. 

Het oogt als een aangename manier om windstille warme dagen rustig door te komen op het water, al moet je wel een goed gevoel voor evenwicht en coördinatie hebben om niet van die plank af te kukelen…

De zomer is voor stadjers een mooie tijd om op de fiets te stappen naar het Hogeland. Daar herken je inspiratiebronnen van het landschap van De Ploeg-schilders.

Onlangs in de Achterhoek stapten we ook op de fiets om een heel ander landschap te doorkruisen: coulissen.

Opvallend is echter dat wij door andere fietsers toch wat meewarig bekeken worden. Waarom? Wij fietsen op eigen kracht op een gewone fiets. En bovendien ook nog zonder helm.

Terug naar het gebied van mijn vaders familie. De vorige keer dat we hier waren, ontbrak het geluid van de trein. De rails hebben hun onderhoud gehad, het boemeltje rijdt weer.

Als kind werden we erop geattendeerd dat hier op de arme zandgronden rogge verbouwd werd. We leerden de roggevelden te herkennen, de grondstof voor roggebrood, dat mijn vader zwart brood noemde.

Jarenlang zag ik geen roggevelden meer, maisvelden hadden de rogge verdrongen tot vandaag: tijdens een fietstochtje door de buurtschappen zie ik ineens het bekende hoge gewas met de markante korenaren… rogge!