De afgelopen twee dagen kijk ik naar BBC 1. Het is zo bijzonder om te zien hoeveel tradities en ceremonies er in ere worden gehouden in Engeland. Al eeuwen lang! Hoeveel verschillende uniformen zouden er zijn en hoe vaak zouden ze zijn aangepast aan het postuur van telkens weer een nieuwe drager? Hoe vaak zouden al die mensen oefenen om zo keurig in de maat te lopen?

Mijn oog viel op een jongetje dat een bosje bloemen van zijn moeder kreeg om neer te leggen bij alle andere bloemen. Hij liep erheen, maar ging terug naar zijn moeder om het elastiekje eraf te laten halen. Vervolgens legde hij de bloemen één voor één op een zorgvuldig gekozen plekje.

Mooi om te zien hoe zo’n kleine jongen heel spontaan zijn eigen invulling geeft aan die rituelen. 

Vandaag kreeg ik een bijzonder cadeautje: een ruggekrabbertje. De vriendin van wie ik het kreeg, viste er zelf een uit haar tasje en demonstreerde hoe je het steeltje uitschuift om op het bovenste stukje van je rug te kunnen krabben met dat mini-harkje.

Ik ken wel de badborstel met een lange steel, veel minder elegant dan dit drietrapsdingetje voor in je tas. Dit valt in de categorie van het sigarettenpijpje, dat weliswaar in onbruik geraakt is omdat we niet meer roken.

Het sardineschepje, het opvouwbare leesbrilletje, het parelmoeren poederdoosje, misschien de schoenlepel, het vlinderdasje en de leren stukken op de elleboog van een trui… er hoort vast nog meer bij!

Destijds stond het beeld naast de Stevin Sluizen bij de Afsluitdijk. Met een dikke jas aan, de zeewind trotserend, kijkt hij in de verte naar de inpoldering van het IJsselmeer. Het is het beeld van Mari Andriessen van Ir. Lely.

Zou Lely het daar bij die sluizen misschien te tochtig gevonden hebben? Het beeld is verplaatst naar het Monument op de Afsluitdijk, de plek van de afsluiting van de Zuiderzee. (werkelijke reden: verkeersveiligheid.)

Met de trein door de polder kijk ik op station Lelystad naar buiten en daar zie ik nu dezelfde Lely hoog boven op een zuil. Niet weer verplaatst, maar dit is een dubbelganger die een voorkeur heeft voor zuidenwind.

In het Groninger Museum is momenteel de expositie ‘Kleur’ te zien. Werken uit eigen collectie zijn gerangschikt rond één bepaalde kleur. Ze maken duidelijk dat een kleur een heel spectrum aan betekenissen kan hebben.

We hebben nu vrolijke felgele zonnebloemen op tafel om het zomerse mee naar binnen te nemen. 

De kleine man is hier en kijkt naar de bloemen. We leren hem dat die bloemen zonnebloemen heten. Hij wijst naar het donkerbruine hart en zegt: dat is modder! Daar hadden wij nu niet meteen aan gedacht…

Op een van deze hete dagen stappen we op de trein naar Delfzijl. Voor veel mensen is dat een oneindig ver stukje Nederland, aan de uiterste grenzen van ons land. Voor ons is het net een half uurtje treinen.

Ooit wandelde hier Georges Simenon, die nauwkeurig observerend materiaal opdeed voor zijn Maigret-verhaal: Un crime en Hollande. We wandelen langs de plekken die hij gebruikte om zijn verhaal te schrijven.

Delfzijl heeft hem geëerd met een standbeeld. De scherpzinnige commissaris staat rustig onder het loof met zijn pijp in de hand, maar zijn hoofd is inmiddels omkapseld door spinnenwebben. Het wordt tijd voor een opvolger, ik denk aan Lupin…