Vanmorgen is het mistig. De grond ziet wit van de vorst, net als de ruiten van de auto’s op straat. Er valt natte sneeuw… Zou het echt wit worden?
Buiten is het stil. Ik loop een ommetje en hoor geritsel wanneer ik langs een huis met een vuurdoorn kom. Binnen in de opgebonden struik zie ik een merel, hij valt niet op. Zijn snavel heeft dezelfde oranje kleur als de besjes.
Eén kant van de struik heeft opvallend minder besjes dan aan de andere kant. Zouden de merels systhematisch te werk gaan met het verorberen van die besjes? Ondertussen is het wit verdwenen, het was slechts een korte winterse impressie.
Geen categorie |
Met deze koude dagen is het dragen van polswarmers erg aangenaam. Wanneer je warme polsen hebt, worden je handen minder snel koud.
Mijn polswarmers trekken de aandacht van iemand. Nu het tegen 5 december loopt, bedenk ik me dat ik de ware Sinterklaas wel kan helpen door een paar polswarmers te gaan breien met overgebleven wol van babysokjes.
Het paar is af, ik heb nog wol over. Ik begin nog een paar, helaas wol tekort. Ik haal een nieuwe bol in een contrasterende kleur en maak het tweede paar af. Er is nog weer wol over en begin het derde paar…Heb ik wel genoeg wol?? Ik los het op door nummer twee precies omgekeerd van kleur te breien. Het project polswarmers is mooi afgerond: de wol is op!
Geen categorie |
De tarte tatin van witlof staat nog even uit te dampen op het rooster en wacht op het spannende moment van omdraaien. Je bakt deze taart namelijk met de korstbodem bovenop.
De glazen vorm met de taart tussen het rooster en het bord geklemd, nu is het moment daar. Ik doe dat altijd boven het aanrecht, de kraan opzij geschoven, knieën gebogen, even tellen: één..twee..en dan bij drie strekken mijn knieën weer en op een uitademing draai ik de taart om.
Vanavond draai ik niet meteen. Ik vraag me ineens af hoe ik dat eigenlijk doe: draai ik van me af of juist naar me toe? Nee, niet denken… Hup omdraaien zoals altijd! Natuurlijk gaat het goed: de taart is klaar voor consumptie!
Geen categorie |
De kleine man hoort de brievenbus klepperen, loopt naar de voordeur, kijkt en roept: ‘Ja, er is een brief!’
Hij bestudeert de enveloppe nauwkeuriger, wijst op de postzegel met een molen erop en zegt:’ Dat is van de molenaar.’
Hoelang zullen kinderen nog weten dat je een brief kunt schrijven die je in een enveloppe stopt, een postzegel erop plakt en naar de brievenbus in de buurt brengt in de veronderstelling dat de geadresseerde jouw brief de volgende werkdag op de mat zal vinden…
Geen categorie |
Een beetje suf na het halen van de griepprik kijk ik naar het vijfde seizoen van de serie The Crown. In twee dagen zie ik alle afleveringen.
Het valt me op dat de oudere Elizabeth parels draagt, soms één, soms twee snoertjes, en dat die strak om haar hals zitten. De snoertjes lijken echt te kort, ik krijg het er bijna benauwd van wanneer ik er naar kijk. De Charles uit de serie ondertekent een document met zijn rechterhand.
De werkelijke Elizabeth had alleen toen ze heel jong was een kort snoertje parels om haar ranke nek. Op latere leeftijd droeg ze langere parelsnoeren. De echte Charles schreef met zijn linkerhand, die beweging oogt anders dan van een rechtshandige. Kortom de disclaimer dat het hier om fictie gaat, is alleen hierom al niet voor niets.
Geen categorie |
