Rembrandt, de late Rembrandt…
Het is een indrukwekkende verzameling schilderijen bij elkaar in het Rijksmuseum.
Het echte schilderij ervaar ik toch heel anders dan de afbeelding in een boek. Het actieve weerkaatsen en opnemen van de belichting door het schilderij zelf, dwingt me om naar een standpunt te zoeken om de geportretteerde (n) goed te zien. Elk schilderij ontwaakt in het heden: ik zie mensen, zoals Rembrandt ze gezien moet hebben.
Wat me zo treft, zijn de ogen. Ogen die je aankijken en die je vasthouden met hun blik. Het ene oog altijd net even anders dan het andere, iets groter of indringender of juist verlegen en milder, misschien een dominant kijkend oog of wat het ook mag zijn. Ook ogen die in de verte staren met een blik, waarbij je buitengesloten blijft en toch betrokken bent.
De blik in samenhang met de houding roept een herkenbaar gevoel op.
Bijzonder dat er door de tijd heen in de menselijke uitstraling niets veranderd is.