Baas en Hond
Er zijn momenten dan zie ik iets en raak acuut gefascineerd.
Ik zat in de tuin bij vrienden, zag hun hond – een boxer – zich oprichten om vervolgens in een drafje naar het van binnen komende geluid toe te gaan. Het dier bewoog zich met zo’n prachtig verende gang. Ja, ik wil haast zeggen: dansend op zijn poten, die twee aan twee gekruist, de romp op en neer lieten deinen. Muziek zonder geluid!
Hier in de stad zie ik veel mensen met honden aan de lijn voorbij komen, die honden worden uitgelaten. Een heel ander gezicht. Een enkele keer zie ik dat dansende, voornamelijk bij jonge honden.
Later met die boxer een ommetje in het bos. Hij liep los, hij bleef bij ons in de buurt, hij hield ons in de gaten. Dit uitgelaten worden is heel anders dan het stadse.
Ik ben niet de enige die hiervoor oog heeft. De Duitse schrijver Thomas Mann was een hondenliefhebber, hij noteerde het verschil wanneer hij zijn hond meeneemt voor een boodschap in de stad of wanneer ze het vrije veld ingaan.
Thomas Mann schreef de novelle Herr und Hund (in het Nederlands vertaald met Baas en Hond) waarin de verteller de bewegingen en het gedrag van zijn hond beschrijft en tegelijk de lezer laat weten, hoezeer hij in zijn gemoedsbewegingen met zijn hond verbonden is. Wandelen zonder hond – die tijdelijk in een kliniek is – geeft hem geen plezier.
Ik stel me voor hoe hij zich dan met of zonder hond beweegt… Mensen zijn soms net als dieren.
