Gedrag en gebaar

Submitted on: zondag, 4 november 2012, Auteur Rike Hesselink

Een dvd-box te leen met ‘the Bridge’, een detective-serie uit Scandinavië. Net als in de Deense serie ‘Borgen’ voornamelijk blauwgrijze kleuren met altijd die waas van kilheid, regen en sneeuw. Twee totaal contrasterende detective’s leiden het team, een man en een vrouw. Hij beweegt zich overwegend traag, lijkt bijna altijd een stap achteraan te komen, handen in de zakken en dan het specifieke geluid van zijn telefoon die hij op een eigen manier tevoorschijn haalt. Daarnaast is de ander bruusk, snel, heeft een opmerkelijke auto en ze lijkt geen emoties te hebben. Later buiten, op weg naar de bus, lijkt de lucht wel overgenomen te zijn uit die serie. Nat, grauw en druk bewegende grijze wolken die een gordijn van mist over het plantsoen met zich mee trekken. Mensen in donkere jassen en met paraplu’s lopen zwijgend over straat. Zie ik het anders ook zo of komt dat door die dvd?

Naar de film ‘Amour’. Over het verhaal zelf vertel ik niets. Dit is zo’n film waarbij op een indrukwekkende manier getoond wordt, wat voor kwaliteiten het menselijk bewegen kan hebben. Handelingen en gebaren met herkenbare betekenissen, waar je als kijker niet omheen kunt. Wat een inlevingsvermogen hebben die acteurs ontwikkeld om te laten zien dat ook motoriek oud en nog ouder kan worden. Het hoeft niet meteen met gebreken, maar je ziet dat iets zich heeft teruggetrokken.

Met de bus naar huis, ik word uitgewuifd. Dat heeft ook iets van een film: weerspiegeling van licht door beregende ramen en dan zwaaien naar mijn vrienden, die in het vage licht van de lantaarnpaal achterblijven. In de bus is de roes en de traagheid van de film meteen weg. Uitgestapt op de plek waar ik moet zijn, zie ik dat de chauffeur vrolijk zijn hand opsteekt terwijl hij optrekt. Het opmerken van gebaren kan ook zonder film!