verrassing!

alle opnieuw verworven vaardigheden, die ik eerder beschreef, hebben iets gemeen! het zijn voornamelijk vaardigheden van de arm, zoals een jeu de boules speler zijn ballen gooit met de handrug naar boven, de arm niet al te hoog en de romp doet mee. een klein kind dat voor het eerst een bal probeert te gooien, doet het meestal met de handpalm naar boven. waar zijn bal naar toe gaat, is een verrassing: de bal is gewoon weg! richting geven aan het gooien vraagt coördinatie, oefening en concentratie. zo vergaat het mij ook, al ben ik nog niet aan het gooien toe. ook een andere categorie handelingen (haarkammen, jas aan de kapstok hangen en in deze olympische tijden: tennissen, volleyballen, zwemmen en juichen met de armen omhoog) laat langer op zich wachten.

handelingen die intussen wel lukken zijn bijvoorbeeld: een sleutel omdraaien, bril opzetten, een deurkruk met rechts naar beneden drukken, wat op een plank in de kast leggen zowel boven- als onderhands (eerst nog afhankelijk van de hoogte van de plank), opmaken van mijn ogen met meer dan alleen oogschaduw (dat lukt ook wel links), het koffiekopje of een glaasje wijn met rechts naar mijn mond brengen, maar handmatig tandenpoetsen en flossen is nieuw.

het schrijven met een pen is nauw verbonden met het functioneren van de schouder: het zijn pietluttig kleine lettertjes, slecht gevormd en voor niet-ingewijden – maar ook voor mijzelf – slecht leesbaar. Eén keer een bach-stukje op de piano, twee, zelfs drie keer achter elkaar is veel leuker om te doen. de nodige keren per dag even achter de vleugel, maakt dat het beter gaat klinken en daar word ik dan weer vrolijk van. een mazurka van chopin is minder belastend, maar waarom? wat me opvalt bij bachspelen: mijn rechterhand blijft zo heel keurig in hetzelfde tempo. dat is helemaal nieuw! de rust en de relatieve saaiheid van het bestaan van nu door die gebroken arm, werpt een onverwachte maar zeker een verrassende vrucht af. ik hoop dat er wel in te houden straks als ik weer meer mag en kan!