Vogelnestje in bad

Submitted on: zaterdag, 10 juli 2010, Auteur Rike Hesselink

‘………………Van mijn kant kan ik u zeggen dat de oefeningen welke u mij opgaf me nog altijd grif in het geheugen staan. Elke ochtend betracht ik, geholpen door mijn huishoudster, 10 beenzwaaien. Ook maak ik, zoals u mij indertijd zo stoutmoedig voorstelde, des avonds in bad wel eens een vogelnestje.’

 

Dit is een grapje in een reactie op mijn weblog. Toch zal iedereen het herkennen: een oefening of kunstje doen omdat het fijn voelt om te doen. Iets wat je goed bekomt dat eet je nog eens, iets wat te zuur is dat laat je staan omdat je maag dat niet verdraagt.  Zo is het met bewegen óók! 

Moeten oefenen, dat houdt een mens niet lang vol.  Dan doe je dat omdat iemand gezegd heeft dat het moet of dat het goed voor je is. Valt de stok achter de deur weg, dan sla je die oefeningen een keertje over,  je slaat nog eens een dagje over en dan komt de klad erin. Wat blijft is het schuldgevoel omdat je niet deed wat je eigenlijk wel had moeten doen. O, zo menselijk! Wanneer je ontdekt hebt dat er kennelijk verborgen talenten aan te spreken zijn, dan ga je vanzelf op zoek of er meer is wat binnen je bereik ligt. Wil je je iets eigen maken dan doe je daar vanzelf iets voor: net zolang herhalen tot je het in de vingers hebt gekregen. Oefenen, leren of trainen, maar voor muziekles studeer je.

Op een middag had ik aan iemand gevraagd of hij wist wat een ‘schouderstandje’ was. Dit wordt ook wel ‘de kaars’ genoemd. Fanatiek geploeter met benen over zijn hoofd en in de lucht, maar het lukte! ’s Avonds drong de vraag zich aan me op: ‘Rike, kan jij dit zelf nog wel?’ Hup op mijn rug op het kleed en de benen omhoog. Al lukte het niet meteen, toch:  ik kan het nog! Voor de heer van het citaat zal het net zo verheugend zijn om in bad af en toe nog dat vogelnestje te maken.

Of het allemaal volgens de regels gaat………..dat doet er niet altijd toe. Als iemand enthousiast is, blijft hij in beweging,  zelfs het schrijven van een stukje is er een uiting van.