Door een fractuur niet uit de voeten kunnen en toch op reis gaan?
Ja, dat kan! Want met het nieuwe Grote Bosatlas Puzzelboek ga je de wereld rond in 30 treinreizen.
Geen gedoe van haal ik mijn trein of lukt het met de aansluiting? Rijdt die trein nog wel? Of waar koop ik een ticket? Thuis op reis gaan geeft nooit stress. Zo puzzel ik nu door de wereld.
De restaurantscènes van il commissario Montelbano geven een mooie blik op de Italiaanse keuken.
Daarbij komen alle Siciliaanse pasta-etiquettes langs. Penne prik je met je vork. Bij spaghetti zet je je vork rechtop in de spaghetti, waarbij je met duim en wijsvinger een draaiende beweging van je af maakt en je middenvinger steun biedt. Vervolgens breng je een mooi gedraaid hapje naar je mond.
Spaghetti mag je NOOIT snijden. Hoogstens draai je met je vork een beetje spaghetti in een lepel, als het volgens bovenstaande methode nog niet lukt…
Personages uit een tv-serie ga je op een zeker moment als bekenden zien. Hoe langer een serie duurt, hoe meer je de karakters gaat beschouwen als goede vrienden.
Commissario Montalbano heeft een specifiek doelgericht loopje. Iedere moordzaak draait bij hem om scherp nadenken en goed eten, thuis en in restaurants. En natuurlijk is zijn liefdesleven problematisch, met een vriendin die zowel gelukkig als jammer genoeg op grote afstand woont. We zijn op Sicilië, waar moord en liefde worden gekleurd door zonnige straatjes en doorkijkjes op een blauwe zee.
Aangezien elke aflevering bijna twee uur duurt, nemen we tussendoor pauze om naar goed voorbeeld van de commissaris iets Italiaans te eten. Gelukkig zijn er maar liefst 37 episodes. Maar wat te doen na de laatste aflevering? Een Duitse Krimi, met … Bratwurst?
Er zijn mensen die van mening zijn dat je naar muziek moet luisteren zonder de musici te zien. Hun motoriek en gelaatsuitdrukking leiden alleen maar af. Maar er zijn ook concerten waarbij je ogen willen zien wat je oren horen.
Afgelopen week zag ik de Turkse pianist Fazil Say met Amsterdam Sinfonietta iets doen wat je een concertpianist zelden ziet doen: één hand leek af en toe de toetsen vaarwel te zeggen en met een wuivend gebaar over de vleugel de ruimte in te wijzen. Alsof hij de klanken de weg wilde wijzen. Het had ook iets van bravoure: ‘Kijk mamma, zonder handen!’.
In de schermsport zie je hoe de aanval voorwaarts gericht is en de achterste hand elegante bewegingen maakt als reactie op het wendbare van de hand met de floret. Zou Fazil Say misschien ook een hartstochtelijk schermer zijn?
Elk jaar op 1e dag in maart komt dit versje* weer bij me boven:
Op de eerste dag in maart
bakt oma Piep een appeltaart
appeltaart met krenten
vogeltjes in de lente
vogeltjes in de lindeboom
en opa rookt een pijp
Hoe komt het dat je zoiets gewoon onthoudt? Het ritme? De sfeer? Hoe dan ook, de sfeer van dit vrolijke rijmpje past dit jaar heel goed bij dit zonnige weekend.
*Han. G. Hoekstra, Rijmpjes en versjes uit de nieuwe doos.
