Eigengemaakte jam is heerlijk. Als het met handkracht niet lukt om het potje open te krijgen zijn er trucjes. In het uiterste geval met grof geweld een gat in het dekseltje slaan om daarna toch de jam op je boterham te kunnen smeren.
In Japan gaat dat gedistingeerder. Daar komt het wonderdoekje vandaan. Het heeft een gladde en een stroeve kant. De ribbeltjes aan de groene bovenkant zorgen voor de grip van je hand. Met de gladde kant rond het dekseltje draai je bijna elk potje moeiteloos open.
Zo’n doekje zou ik wel cadeau willen doen bij elk potje eigengemaakte jam.
De kleine man telt hardop alle stippen van de dobbelsteen en verzet zijn pionnetje bij het spelletje Mens erger je niet. Met z’n tweeën heb je minder kans om elkaar dwars te zitten en dan duurt het best een tijdje voordat alle pionnetjes binnen zijn.
Onlangs zag ik een andere uitvoering van het spel. Wat nu… geen vier maar drie pionnetjes die rond gaan in een korte ronde. Moderne versie? Moet alles sneller? Is het: Mens erger je vooral niet te lang?
Het spel is van plastic en zit in een koffertje dat je kunt inklappen. Bovendien blijven de pionnetjes met magneetjes aan het bord kleven. Kortom aangepast voor een snelle trip onderweg. Toch wel erg handig!
‘Geen correspondentie mogelijk’ zegt het bericht wanneer er geen e-mail te verzenden of ontvangen is. Je krijgt wel een aanwijzing wat te doen.
Wordt datzelfde zinnetje binnenkort ook op de overgebleven oranje brievenbussen geplakt? Misschien nog een mogelijkheid om zelf ergens je post op te halen of één keer per week bezorging tegen extra betaling?
Vadertje Langbeen, Lettres de mon Moulin, de brieven van Van Gogh en van Paulus. Blijft de fysieke brief alleen nog bekend als restant uit een andere tijd?
Sommige hotelbedden lijken op een glijbaan. Je moet je goed vasthouden om er niet uit te vallen.
In andere bedden heb je kans om in de sloot te vallen.
Soms is alles goed, dat levert het hotel een oneindig aantal sterren op.
Het ontbijt in het hotel wordt ons aangeboden als lopend buffet. Het buffet loopt niet zelf, wij zijn het die lopen.
Wanneer je dan aan je tafeltje zit is het heel aardig om te kijken hóe al die mensen naar het buffet lopen. Er zijn sportievelingen die al een rondje fitness achter de rug hebben en zich energiek naar hun eitje spoeden. Er zijn mensen die zich moeizaam en traag voortslepen. Er zijn waggelaars. Er zijn mensen die voordringen bij de koffieautomaat. Er zijn mensen die niet kunnen kiezen.
Er zijn mensen die hun bord vol stouwen zodat ze maar één keer hoeven te lopen. Er zijn er ook die wel drie keer opstaan om nóg iets te halen. Kortom er valt heel wat te bekijken. Mensen lopen allemaal verschillend, maar wel met hetzelfde doel: het ontbijt.
