In het Groninger Museum is momenteel de expositie It’s About Time te zien, een selectie uit eigen collectie met verschillende invalshoeken hoe je over de Tijd kunt denken.
In de zaal met het thema Transparantie zie ik een vitrine met mooie oude brilletjes. Daarnaast hangt een serie portretten. Het zijn allemaal mensen die een bril op hebben, op ééntje na. Zij heeft hem afgezet.
Zou zij nadenken over wat ze gezien heeft? Een terugblik of juist mijmeren over wat er nog gaat komen?
Uitspraken van bepaalde docenten blijven een leven lang hangen. Destijds kregen wij – fysiotherapeuten in opleiding – te horen dat het anatomisch onmogelijk is om dóór je knieën te zakken. Zeg dus nooit dat iemand door zijn knieën moet zakken!
De knie is het gewricht waarin het onderbeen t.o.v het bovenbeen buigt en strekt.
Het maken van tien diepe kniebuigingen is een mooie ochtendgymnastiek oefening, waarbij je beweegt in knie, enkel en heup. Meneer Smit had gelijk: je zakt niet door je knieën, maar je buigt je knieën en dan zakt je romp.
Bij het eten van vis heb je altijd een kans dat je een graatje tegenkomt.
Wanneer er sprake is van een graatje, zie ik in gedachte onze biologiedocent van het lyceum terug. Hij begon de eerste menskundeles met de zin: ‘Vissen hebben graten. Mensen hebben wervels en een wervelkolom, WIJ HEBBEN GEEN RUGGEGRAAT! Dat woord wil ik niet van jullie horen, anders vlieg je eruit!’
Toch zijn er wel degelijk mensen mét en mensen zónder ruggegraat. Sta je je mannetje of niet?!
Elk jaar komt hij uit de doos. Het oude Sinterklaasje met zijn porseleinen hoofdje, de porseleinen handjes en zijn lieve gezichtje.
Destijds maakte mijn moeder er een zwarte-pietje bij van wol. Ik schijn toen gezegd te hebben dat je niet bang voor Zwarte Piet hoeft te zijn: zwarte piet is een pikzwart popje.
Maar wat nu? Moet het pietje boven op zolder in de doos blijven? Ach, hij hoort bij het sentiment van vroeger. Hij mag mee met het Sinterklaasje en ze gaan na 5 december samen terug in de doos op zolder tot volgend jaar.
Mensen die hun hond uitlaten, hebben vaak contact met andere hondenliefhebbers. Ze groeten elkaar, vragen naar de hond en wisselen het een en ander uit.
Wanneer je zonder hond op straat loopt, is het grappig dat je bijna altijd gegroet wordt wanneer je de tegemoetkomende wandelaar even aankijkt. Kijk je niet, dan zegt niemand wat.
Vandaag loop ik met een mooi boeketje bloemen naar huis. Iedereen kijkt naar die vrolijke kleuren op deze mistige dag, glimlacht even of zegt iets aardigs. Volgens de reclame houden bloemen van mensen, maar volgens mij is het andersom.
