Nieuw in Groningen is het Forum. Een enorm gebouw wat oprijst uit de Nieuwe Markt. Bioscoopzalen, bibliotheek en nog veel meer… Het is er!

Zaterdagmorgen om 10.30 uur naar de film. Groningen is nog niet echt wakker. We kijken met nog twee andere mensen naar The Two Popes. Een bijzondere film waar ik verder niets over zal vertellen. Om 12.45 uur lopen we de zaal uit. Groningen blijkt ontwaakt te zijn.

Veel mensen genieten van het uitzicht, waaien uit op het dak, drinken een kopje koffie en worden verplaatst door monumentale roltrappen in het midden van het gebouw. Het bijzondere van die roltrappen is dat het begin en het eind horizontaal beweegt, zodat je alvast kunt wennen aan het horizontale van de vloer waar je op uitkomt…

Lang geleden gingen we in Amsterdam naar de tandarts, naar Oom Phlip, een vriend van mijn ouders. Vanaf het Centraal Station met lijn 16, een blauwe tram. Mijn broer en ik kenden alle haltes van die tram. We speelden thuis met de koffiemolen tussen je benen ‘trammetje’. Vooral halte Weteringsschans vraagt veel draaien, liefst wat nonchalant met één hand…

Ik woon al lang niet meer in de buurt van Amsterdam. Oom Phlip is al heel lang met pensioen. Weten kinderen nog wat je met zo’n ding doet? Ik heb het over de handmatige koffiemolen.

Nu lees ik in de krant dat lijn 16 opgeheven is. Weg! Verdwenen! Geen trams meer door de Lairessestraat… Maar lijn 5 gaat wel van station Amsterdam-Zuid naar de van Baerlestraat en dat is uiterst praktisch als je in Groningen woont.

De herfst is over het hoogtepunt heen, het overgebleven blad is geel en ligt op de grond. Het trottoir ligt er vol mee. Het oogt als sjieke stof.

Ik sla mijn ogen op en kijk het Plantsoen in. Niet alleen geel, ook beige, bruin, roodbruin en groen alsof ik naar een heerlijk versleten tweed-jasje kijk. Zo’n colbertje met leer op de ellebogen en waarvan het model wat uitgezakt is. 

Herfstmode pal voor de deur…

De postzegel is intussen, net als de telefooncel, verbonden aan de vorige eeuw. In Italië moest je op het postkantoor de postzegel plakken met plaksel en een kwastje. Dat is voorbij, maar de telefooncellen bestaan daar nog.

Hier zijn de telefooncellen verdwenen en het aantal brievenbussen is drastisch beperkt. Minder ommetjes met het doel om een brief te posten. Heel bijzonder gaat het worden om een handgeschreven brief of kaart op de mat te vinden.

Een uitzondering is misschien nog een tijdje de kerst- en nieuwjaarspost. In een vergeten doosje vind ik aangebroken velletjes met decemberpostzegels van 2015, 2016 en 2017… Dit jaar ga ik ze gebruiken!

In de jaren 70 had ik een Eend (2CV). Vanuit Groningen naar de Randstad waren de wegen nog voor een groot deel tweebaans en met tegenwind over de Afsluitdijk was ik blij met een vrachtauto voor me om van de zuiging te profiteren. Al met al 100 km/uur was een uitzondering!

Intussen heb ik de test gedaan hoe het is om niet sneller te gaan dan 100 km/ uur van Groningen naar Dordrecht. Het is prettig rijden met een constante snelheid of misschien past het woord traagheid beter.

Overigens: voor mijn gevoel waren we er net zo snel als altijd.