Wat gebeurt er als bij twee mensen in hetzelfde huis de ene het liefst minstens één kerstboom in huis wil terwijl de ander er niet zo om geeft: het tradionele engeltjesorkest uit het Erzgebirge is voldoende.

Het versieren en na zo’n week de boom weer ontdoen van alle ballen en bellen, kost veel tijd. Hebben we daar wel zin in? We zien prachtige kerstkransen en dat is een mooi alternatief voor een kerstboom. Niet te veel gedoe, toch de geur van dennennaalden in huis. Dit jaar geen kerstboom maar een krans op tafel.

Maar het lot besliste anders: de grootgrutter had een overschot aan boompjes in potten. ‘Kiest u er maar eentje uit, meneer. Ze zijn gratis.’ Het boompje krijgt verse aarde en lichtjes. En zo geschiedde het: dit jaar toch weer een boompje met lichtjes buiten op de zandbak.

Het is buiten een landschap met poedersuiker; wit van de vorst.

De vijver zit dicht op een paar wakken na, open water voor de vogels.

Vanmorgen is het mistig. De grond ziet wit van de vorst, net als de ruiten van de auto’s op straat. Er valt natte sneeuw… Zou het echt wit worden? 

Buiten is het stil. Ik loop een ommetje en hoor geritsel wanneer ik langs een huis met een vuurdoorn kom. Binnen in de opgebonden struik zie ik een merel, hij valt niet op. Zijn snavel heeft dezelfde oranje kleur als de besjes. 

Eén kant van de struik heeft opvallend minder besjes dan aan de andere kant. Zouden de merels systhematisch te werk gaan met het verorberen van die besjes? Ondertussen is het wit verdwenen, het was slechts een korte winterse impressie.

Met deze koude dagen is het dragen van polswarmers erg aangenaam. Wanneer je warme polsen hebt, worden je handen minder snel koud. 

Mijn polswarmers trekken de aandacht van iemand. Nu het tegen 5 december loopt, bedenk ik me dat ik de ware Sinterklaas wel kan helpen door een paar polswarmers te gaan breien met overgebleven wol van babysokjes.

Het paar is af, ik heb nog wol over. Ik begin nog een paar, helaas wol tekort. Ik haal een nieuwe bol in een contrasterende kleur en maak het tweede paar af. Er is nog weer wol over en begin het derde paar…Heb ik wel genoeg wol?? Ik los het op door nummer twee precies omgekeerd van kleur te breien. Het project polswarmers is mooi afgerond: de wol is op!

De tarte tatin van witlof staat nog even uit te dampen op het rooster en wacht op het spannende moment van omdraaien. Je bakt deze taart namelijk met de korstbodem bovenop.

De glazen vorm met de taart tussen het rooster en het bord geklemd, nu is het moment daar. Ik doe dat altijd boven het aanrecht, de kraan opzij geschoven, knieën gebogen, even tellen: één..twee..en dan bij drie strekken mijn knieën weer en op een uitademing draai ik de taart om.

Vanavond draai ik niet meteen. Ik vraag me ineens af hoe ik dat eigenlijk doe: draai ik van me af of juist naar me toe? Nee, niet denken… Hup omdraaien zoals altijd! Natuurlijk gaat het goed: de taart is klaar voor consumptie!